چکیده:
با توجه به گسترش روزافزون اختلالات روانی در جوامع امروز که پیامدهای تاسف باری رانیز به دنبال دارد این پژوهش به بررسی ومقایسه ی سلامت روانی دانش آموزان پسرورزشکار وغیرورزشکار دبیرستان های شهرستان سنندج در سال تحصیلی 78-79 می پردازد.برای پاسخ به سوالات پژوهش ،محققان از پرسشنامه ی سلامت عمومی 28- GHQ برای اندازه گیری سلامت روانی دانش آموزان استفاده کردند وبرای مشخصات عمومی آنها ،پرسشنامه ای را که خود محقق تهیه کرده بود به کار بردند.این پژوهش برروی 406 نفر آزمودنی از جامعه ی آماری دانش آموزان پسر دبیرستان های شهرستان سنندجکه درسال تحصیلی 78-79 مشغول به تحصیل بودند صورت گرفته است. این پژوهش روش روش آماری مورد استفاده برای بررسی ومقایسه ی میانگین های دو جامعه ‹ورزشکار وغیرورزشکار یا رشته های انفرادی وگروهی ›،آزمون تی برای دو گروه مستقل بود وبرای تعیین میزان ارتباط بین سلامت روانی وسابقه ی ورزشی ،از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شده است. نتایج تحقیق مؤید آن است که بین دانش آموزان ورزشکار وغیرورزشکاردر عوامل سلامت روانی شامل«علائم جسمانی»، «اضطراب واختلال خواب» ،« کارکرد اجتماعی » و«افسردگی» تفاوت معنی داری وجود دارد‹05/0 P?›ودر همه ی این موارد،برتری با دانش آموزان ورزکار بوده است،این دانش آموزان نسبت به دانش آموزان غیرورزشکار،وضعیت بهتری داشته اند.
خلاصه ماشینی:
"این پژوهش،روش آماری مورد استفاده برای بررسی و مقایسهء میانگینهای دو جامعه(ورزشکار و غیرورزشکار یا رشتههای انفرادی و گروهی)،آزمون تی برای دو گروه مستقل بود و برای تعیین میزان ارتباط بین سلامت روانی و سابقهء ورزشی،از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شده است.
روشهای آماری در این پژوهش،برای مقایسهء میانگینهای دو جامعهء ورزشکار و غیرورزشکار و همچنین میانگینهای رشتههای ورزشی انفرادی و گروهی،از آزمون t و برای به دست آوردن میزان ارتباط بین سلامت روانی با سابقهء ورزش،از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شده است.
پلنت و رودین(1990)در پژوهشی به این نتیجه رسیدند که تمرین ورزشی موجب بهبود خلق و خو،سلامت روانی و افزایش خود باوری و احترام به نفس میشود(22)؛راگلین(1990)میگوید:«تمرینات بدنی حامی بسیار خوبی برای حفظ و توسعهء سلامت روانی میباشند و سبب بهبود وضعیت سلامت روانی،خلق و خو و احترام به نفس فرد میشوند(23)؛کوپر و همکارانش(1991)در پژوهشی افزایش سلامت روانی را بر اثر تمرینات بدنی نشان دادند و مورگان نیز نشان داد که ورزشکاران در مقایسه با افراد عادی،امتیاز بالاتری را در ویژگیهای مثبت روانی به دست آوردند،این ویژگیها،در ورزشکاران بهطور معنیداری با غیر ورزشکاران تفاوت نشان داد(6).
بهطور خلاصه،با توجه به یافتههای تحقیق،چنین به نظر میرسد دانشآموزانی که در فعالیتهای ورزشی به صورت منظم و مستمر شرکت میکنند،دارای سلامت روانی بیشتر و اختلالات روانی کمتر نسبت به دانشآموزان غیرورزشکار میباشند،در ضمن،تفاوتی ندارد که این دانشآموزان در رشتههای ورزشی گروهی یا انفرادی به فعالیت بپردازند،چرا که فواید روانی این فعالیتها تقریبا به یک میزان عایدشان میگردد."