چکیده:
جزایر ایرانی در خلیج فارس، با نبود تعادلهایی در فضا و ساختارهای کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و مدیریتی مواجهند. چنین موقعیتی موجب افزایش آسیب پذیری و فقر و نیز تاثیر پذیری جزیره ها در برابر تحولات جهانی - منطقه یی شده است. سیاستها و برنامه های محلی- منطقه یی برای تقویت شاخصه های هویتی- فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی یکی از رویکردهای فراروی تصمیم گیران و برنامه ریزان ملی- منطقه یی و محلی، بویژه برای این منطقه است. برنامه ریزی و مدیریت جامع راهبردی توسعه محلی (اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، کالبدی و زیست محیطی) و تدوین و ارائه راهکارهای عملیاتی، به منظور احیا و تقویت ساختاری و زیرساختی این جزایر یک ضرورت تام است. از سوی دیگر، جهانی شدن و افزایش فعالیتهای بین المللی کشورهای حوزه خلیج فارس، زمان را برای بهره برداریهای موثر ایران تنگ کرده است؛ از اینرو، شتاب در توانمندسازی، ارتقای بهره وری منابع انسانی و طبیعی، تقویت پیوندهای محلی و منطقه یی و رونق بخشی به جزایر و سواحل این منطقه اجتناب ناپذیر شده است. مطالعات نگارنده نشان داده است که در این شرایط، متحول سازی و تاثیرپذیری و نیز برنامه ریزی توسعه محلی، مهمترین رویکردها در توسعه از پایین، تمرکززدا، درونزا و مبتنی بر توانمندسازی محلی است. بنابرین، مقاله حاضر با هدف تحلیل وضعیت سکونتگاههای منطقه، با تنظیم یک برنامه راهبردی در زمینه توسعه محلی، پیشنهادات راهبردی را بصورت برنامه های اجرایی/مدیریتی ارائه کرده است. نگارنده با تاکید بر این مهم، به تعمیم و بومی-سازی نتایج بخشی از تحقیقات خود و دیگران (در زمینه توانمندسازی محلی)، در محدوده جزایر خلیج فارس میپردازد که براساس آن میتوان برنامه هایی برای عملیاتی شدن سند جامع راهبردی توسعه محلی درحوزه این جزایر، تهیه و تنظیم کرد.