چکیده:
به منظور بررسی تأثیر روش اطلاعرسانی و نقش ویژگیهای فردی در میزان اضطراب بیماران پیش از عمل جراحی عمومی،112 آزمودنی زن و مرد(با میانگین سنی 8/31 سال)در دو گروه آزمایش و گواه مورد بررسی قرار گرفتند.آزمودنیها ابتدا به مقیاس منبع کنترل درونی-بیرونی راتر پاسخ دادند.پس از مشخص شدن جهت منبع کنترل آزمودنیها،نوشتاری دربردارنده اطلاعات عمومی مربوط به مراحل جراحی به آزمودنیهای گروه آزمایش داده شد.این اطلاعات شامل فرایند جراحی و اطلاعات مربوط به هر یک از بیماریهای فتق،کیسهصفرا،تیروئید و تودههای حفره شکمی بود که در آن نوع بیماری و اعمالی که پزشک معالج به صورت ویژه برای بهبودی بیمار انجام میداد نوشته شده بود.گروه گواه هیچگونه اطلاعاتی دریافت نکرد.دو ساعت پیش از جراحی،بیماران به سیاهه حالت اضطراب اسپیلبرگر پاسخ دادند.یافتههای پژوهش به کمک تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج به دست آمده نشان داد که سطح اضطراب بیمارانی که اطلاعات دریافت کرده بودند به طور معنیداری پایینتر از بیمارانی بود که اطلاعات دریافت نکرده بودند.بین سطح اضطراب بیماران مبتلا به چهار نوع بیماری تفاوت معنیداری مشاهده نشد.میزان اضطراب بیماران با منبع کنترل درونی که اطلاعات دریافت کرده بودند پایینتر بود.در شرایطی که هیچ نوع اطلاعاتی به آزمودنیها ارائه نگردید،میزان اضطراب بیماران با منبع کنترل بیرونی به طور معنیداری کمتر از بیماران با منبع کنترل بیرونی بود.همچنین بین سطح اضطراب بیماران زن و مرد تفاوت معنیداری مشاهده نشد.
خلاصه ماشینی:
"در پژوهش حاضر کوشش شده است نقش اطلاع رسانی که موجب افزایش پیشبینی پذیری میشود و منبع کنترل که در ارزیابی فرد مؤثر است به عنوان دو متغیر مستقل بر روی میزان اضطراب بیماران مورد بررسی قرار گیرد.
این افراد با روش نمونهگیری تصادفی ساده از بیمارستانهای امام خمینی نخستین یافته این پژوهش نشان میدهد که نوشتار اطلاعات یا ارائه اطلاعات موجب کاهش سطح اضطراب بیماران جراحی گردیده است.
جدول 1-نتایج تحلیل واریانس نمرههای آزمودنیها در متغیرهای اطلاعرسانی،نوع بیماری و تأثیر متقابل آنها(به تصویر صفحه مراجعه شود) همانگونه که در جدول 1 دیده میشود، F مشاهده شده برای متغیر اول یعنی اطلاعرسانی از نظر آماری معنیدار است(1%< P ).
بحث دریافتهها نخستین یافته این پژوهش نشان میدهد که نوشتار اطلاعات یا ارائه اطلاعات موجب کاهش سطح اضطراب بیماران جراحی گردیده است.
این یافته پژوهش حاضر، یافتههای پژوهشی ورنون(1) (1974)مبنی بر تأثیر ارائه اطلاعات در کاهش سطح اضطراب بیماران مبتلا به فتق را مورد تأیید قرار میدهد.
نتایج مربوط به تأثیر متغیر اطلاعرسانی بر روی بیماران با منبع کنترل درونی و بیرونی و معنیدار بودن آنها با یافتههای کلوم(2) ،اسکات(3) و برن ساید(4) (1979) تطبیق میکند.
نتایج پژوهشهای آنها نشان داد که میزان اطلاعات با پیامدهای درمانی،به ویژه درد رابطه معکوس داشته و میان اطلاعات و ملاکهای ذهنی و رفتاریی در افراد با منبع کنترل درونی همبستگی مثبتی وجود داشته است.
نتایج مربوط به تفاوت بین سطح اضطراب بیماران با منبع کنترل درونی و بیماران با منبع کنترل بیرونی که اطلاعات دریافت نکرده بودند با یافتههای پژوهشهای پارکز(8) (1984)منطبق است."