چکیده:
در یک نگاه کلی، اراده گرایی و قرینه گرایی دو رویکرد رقیب در بارة اخلاق باور بوده است.
لوئیس پویمن فیلسوف آمریکایی معاصر با انتقاد از این دو رویکرد، نظریة اراده گرایی
غیرمستقیم تجویزی را ارائه کرده است. پویمن در نظریه خویش با تکیه بر نقش " ادله" و "
عوامل زمینه ای" در شکل گیری باور کوشیده است تا از نظریه اراده گرایی غیرمستقیم دفاع
اخلاقی کند و به مدد ارائه مولفه های یک باور عقلانی روشن سازد که تحت چه شرائطی
میتوان به رغم عدم وجود قرائن کافی یا قرائن معارض یا حتی قرائن کافی علیه یک گزاره و
صرفا با تکیه بر اراده نه تنها میتوان بلکه باید بدان باور پیدا کرد.
در این مقاله ضمن ارائه توصیفی دقیق از نظریة پویمن در بارة اخلاق باور، به تحلیل و بررسی
این نظریة و شرایط پویمن برای جواز اخلاقی اراده گرایی غیرمستقیم می پردازیم.
خلاصه ماشینی:
"پویمن در نظریه خویش با تکیه بر نقش " ادله " و " عوامل زمینه ای" در شکل گیری باور کوشیده است تا از نظریه اراده گرایی غیرمستقیم دفاع اخلاقی کند و به مدد ارائه مولفه های یک باور عقلانی روشن سازد که تحت چه شرائطی میتوان به رغم عدم وجود قرائن کافی یا قرائن معارض یا حتی قرائن کافی علیه یک گزاره و صرفا با تکیه بر اراده نه تنها میتوان بلکه باید بدان باور پیدا کرد.
٣. اراده گروی تجویزی مستقیم : در این نوع از اراده گرایی شخص به هنگام مواجهه با یک گزاره ، بدون هیچگونه توجه به شواهد موافق و مخالف و تنها تحت تأثیر مستقیم الزام و قدرت علایق و خواست های خود، نه تنها میتواند به یک گزاره باور پیدا کند بلکه صرف نظر از پشتیبانی یا عدم پشتیبانی ادله و قرائن ، موظف است با تکیه بر ارادة خود به گزارة مطلوب خویش باور پیدا کند.
"What Ought We to Belive?or the Ethics of Belif Revisited" From American Philosophical Quarterly,Vol. 17,1980 این مقاله در اثر زیر نیز مجددا منتشر شده است ، ولی چون در اختیار نبود به کتاب پویمن ارجاع داده شد: Pojman, The Theory of Knowledge,Classical and Contempory Readings, 2nd Ed, Wadsworth Publishing Company,1993."