چکیده:
افت گرمکردن، کاهشی زودگذر در اجرا است که بهدنبال یک دوره استراحت کوتاه بهوجود میآید. جهت انجام پژوهش حاضر، 60 آزمودنی بهصورت تصادفی در شش گروه تصویرسازی و نوع مهارت (شامل درونی ـ بسته، بیرونی ـ بسته، کنترل ـ بسته، درونی ـ باز، بیرونی ـ باز و کنترل ـ باز) قرار گرفتند و بهمدت 15 دقیقه به اجرای تکلیف پرداختند و امتیاز10 اجرای پایانی آنها ثبت شد. در زمان استراحت، گروهها به تصویرسازی درونی یا بیرونی پرداختند و درادامه، پنج کوشش دیگر را انجام دادند. نتایج نشان داد در هر دو مهارت باز و بسته، بین گروههای تصویرسازی و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین، در تصویرسازی بیرونی بین گروههای باز و بسته (در استراحت پنج دقیقهای) تفاوت معناداری به نفع گروه مهارت باز مشاهده میشود. براساس نتایج میتوان گفت که تصویرسازی، روش مناسبی برای کاهش افت گرمکردن بوده و پیشنهاد میشود که بهویژه برای مهارتهای حرکتی باز از تصویرسازی بیرونی استفاده گردد.هدف از پژوهش حاضر، پیشبینی گرایش به عضلانیشدن برحسب نگرش عضلانی، وابستگی به تمرین و نگرش به مصرف مواد نیروزا در میان مردان ورزشکار بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه ورزشکاران شهر تهران در سال (1395) تشکیل دادند که از میان آنها برمبنای نمونهگیری دردسترس، 240 ورزشکار بهعنوان نمونه انتخاب شدند. دادهها از طریق پرسشنامههای گرایش به عضلانیشدن، وابستگی به تمرین، نگرش به عضلانیبودن و نگرش به ارتقای عملکرد مبتنیبر مصرف مواد نیروزا جمعآوری شد. نتایج نشان داد سه متغیر نگرش عضلانی، وابستگی به تمرین و نگرش به مصرف مواد نیروزا میتواند گرایش به عضلانیشدن را در ورزشکاران پیشبینی نماید. بهطورکلی، بهمنظور کاهش تاثیرات منفی گرایش به عضلانیشدن در ورزشکاران و نیز افزایش آگاهی متصدیان ورزشی،
خلاصه ماشینی:
"تمامی این پژوهشها حاکی از آن هستند که تکالیف تداخلی باز و بسته منجر به کاهش افت گرمکردن میشود؛ اما مطالعات آنشل (1993) و ریسبرگ و آنشل (1993) نشان داد که اثرگذاری تکالیف حرکتی باز نسبت به تکالیف بسته، منجر به کاهش بیشتر افت گرمکردن میشود و نوع تکلیف حرکتی برای ایجاد تعدیلات حسی و حرکتی مهم میباشد؛ اگرچه ریسبرگ Warm–Up Decrement Adams Nacson & Schmidt Newell, Mayer-Kress, Hong & Liu Ko & Seo Activity–Set Hypothesis Schmidt & Wrisberg Bishop Katis & Kellis Sardar Anshel Anshel & Wrisberg و آنشل (1997) معتقد هستند که تنها افزایش انگیختگی (با استفاده از هر دو نوع تکلیف باز یا بسته) برای کاهش افت گرمکردن کفایت میکند.
علاوهبراین، نتایج نشان داد که در هر دو مهارت باز و بسته (به استثنای بازۀ زمانی استراحت پنج دقیقهای در مهارت بسته)، بین گروههای تصویرسازی (درونی و بیرونی) و کنترل در افت اجرا پس از استراحت (افت گرم کردن) تفاوت معناداری به نفع گروههای تصویرسازی وجود داشت؛ بدینمعنا که بهطورکلی، تصویرسازی روش مؤثری برای جلوگیری از افت گرمکردن میباشد که این امر با یافتههای مطالعات آنشل و ریسبرگ (1988) و محمدزاده و قربانی (2008) همراستا بوده و براساس مدلها و نظریات مختلف مطرحشده درخصوص اثرگذاری تصویرسازی بر عملکرد قابلتوجیه است.
اگرچه در این پژوهش از افراد خواسته شده بود که عملکرد خود را درحین اجرای مهارت بهصورت درونی و بیرونی تصویرسازی کنند؛ اما اینکه در تصویرسازی آنها بیشتر کدامیک از روشها مدنظر قرار گرفته است، کنترل نگردید؛ لذا، لازم است برای نتیجهگیری قطعی در این زمینه (نقش مؤثرتر تصویرسازی درونی یا بیرونی بر افت گرمکردن)، پژوهشهای بیشتری در ارتباط با مهارتهای حرکتی باز و بسته با دشواری و پیچیدگیهای متفاوت بر روی افراد با سطح تبحر متفاوت و نیز با تأکید بر روش تصویرسازی (شناختی یا انگیزشی) انجام شود."