چکیده:
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی رویکرد درمان نظام های زبان مشارکتی بر افزایش میزان خود- کار آمدی زوج های دانشجو بود.جامعه آماری، دانشجویان متاهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره دانشجویی دانشگاه های شهر تهران بودند.نمونه مورد پژوهش 14 زوج بودند که به روش تصادفی در دوگروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. زوجین گروه آزمایش در 8جلسه درمان شرکت نمودند. داده ها به وسیله مقیاس خود-کارآمدی مقابله با مشکلات چسنی و پرسشنامه جمعیت شناختی، جمع آوری گردیدند.داده ها در ابتدا مطابق با روش تحلیل کوواریانس (تک متغییری) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. و سپس به منظور تعیین میزان اثربخشی درمان بر هر یک از ابعاد خود-کارآمدی (متغیرهای وابسته)، از روش تحلیل کوواریانس (چند متغییری) استفاده گردید. نتایج نشان داد که زوج درمانی بر اساس رویکرد نظام های زبان مشارکتی بر خودکارآمدی زوج ها اثر دارد و این اثربخشی در سطح 0.001>p معنادار است. همچنین نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که این زوج درمانی بر کلیه خرده مقیاس های خود-کارآمدی زوج هانیز اثر دارد و این اثربخشی در تمام خرده مقیاس ها در سطح 0.001>p معنادار است.نتیجه گرفته می شود که در درمان زبان مشارکتی، درمانگر با ایجاد فرایند و فضایی برای روابط مشارکتی و گفتگوی دو جانبه که در آن، خود-تعریفی ها تبدیل به خود- عاملی می شوند،موجبات افزایش خود-کارآمدی زوج ها را فراهم می سازد.
The purpose of this study is to examine the effectiveness of Collaborative Language Systems Therapy on Self- efficacy in Students .Method of research was quasi-experimental with pretest - posttest and control group design. The statistical population involved all referred couples to university counseling centers in Tehran. The sample of study consisted of 28 subjects(14 couples)that were randomly selected and allocated into experimental and control groupe.The experimental group participated in 8 sessions of collaborative Language Therapy. The measurement instrument was Coping self–Efficacy Scale (CSE) and Demographic Data Questionnaire. The results were analyzed with covariate using SPSS software. The result indicated that Collaborative Language Systems (CLST) Therapy، increased self-efficacy and enhanced subscales of Self-efficacy.
خلاصه ماشینی:
ابزارهای پژوهش الف) مقیاس خودکارآمدی مقابله با مشکلات Coping self – Efficacy Scale (CSE) -این مقیاس در سال 2006 توسط چسنی Chesney و همکاران به منظور ارزیابی خودکار آمدی مربوط به شیوههای مقابله فرد در برابر مشکلات ساخته شد.
شاخص اثر به دست آمده حاکی از این است که 83 درصد افزایش خود-کارآمدی آزمودنیهای شرکت کننده در گروه آزمایش را میتوان به درمان زبان مشارکتی نسبت داد.
جدول2 : نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت میانگینهای تعدیل شده نمرات خودکارآمدی زوجهادر دو رجوع شود به تصویر صفحه برای بررسی تأثیر درمان زبان مشارکتی بر خرده مقیاسهای خود-کارآمدی زوج ها، با توجه به برقرار بودن تمامی مفروضههای تحلیل کوواریانس چند متغیری (همگنی ضرایب رگرسیون، همگنی ماتریس کوواریانس ها، همگنی واریانسها و نرمال بودن) از این آزمون استفاده شد که نتایج حاصل در جدول 3مشاهده میشود.
جدول3: نتایج تحلیل کواریانس چند متغیری(مانکوا) تأثیر درمان زبان مشارکتی بر خرده رجوع شود به تصویر صفحه همان طوری که در جدول 3 ارائه شده است با کنترل پیش آزمون سطوح معناداری همه آزمونها، بیانگر آن هستند که بین زوجهاگروههای آزمایش و گواه حداقل از لحاظ یکی از متغیرهای وابسته (خرده مقیاسهای خودکارآمدی: مقابله مسئله مدار، متوقف ساختن افکار و هیجانات منفی و حمایت از جانب دوستان و خانواده) تفاوت معناداری مشاهده میشود (0.
با توجه به ویژگیهای مطرح شده در مورد این رویکرد درمانی میتوان گفت که ایجاد خود-عاملی، ذاتی درمان زبان مشارکتی بوده و موجبات افزایش خود-کارآمدی زوجها را فراهم میسازد.