چکیده:
هدف: در زمینه ارجحیت تمرین های کنترل حرکتی به تمرین های عمومی در درمان کمردرد مزمن غیراختصاصی اختلاف نظر وجود دارد. برخی از مطالعات مرور سیستماتیک این تمرین ها را نسبت به مراقبت های عمومی پزشکی موثرتر می دانند، ولی این تفاوت در مقایسه با سایر درمان های فیزیوتراپی مطرح نیست. این موضوع در حالی است که برخی مطالعات بیانگر اثر یکسان این دو نوع تمرین ورزشی هستند. در این مطالعات بهبود ایجادشده به آثار مثبتی که در اثر ورزش های فیزیکی ایجاد می شود استناد داده می شود، نه بهبود پایداری ستون مهره ها. مقایسه این دو نوع تمرین بر اساس متغیرهای مختلفی چون درد و ... انجام شده است. از آنجا که تمرین های کنترل حرکتی مدعی افزایش پایداری ستون مهره ها هستند، هیچ مطالعه ای یافت نشد که تمرین های پایداری دهنده تنه را با تمرین های دیگر بر اساس آزمون های استقامت پایداری تنه سنجیده باشد. بنابراین در این پژوهش، آزمون های استقامت پایداری ناحیه کمری لگنی برای ارزیابی انتخاب شدند. هدف مطالعه حاضر مقایسه تمرین های پایداری دهنده تنه و تمرین های عمومی در بیماران کمردرد مزمن بر اساس بررسی پایداری ناحیه کمری لگنی با سه آزمون استقامتی است.
روش بررسی: این مطالعه در بخش فیزیوتراپی بیمارستان رسول اکرم (ص) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران و آزمایشگاه کنترل حرکت دانشکده علوم توانبخشی این دانشگاه انجام شده است. ۴۳ بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (۱۸ تا ۶۰ ساله) بر اساس ترتیب ورود به مطالعه در یکی از گروه های تمرین های کنترل حرکتی و تمرین های عمومی قرار داده شدند. معیارهای ورود به مطالعه داشتن کمردرد به مدت بیش از سه ماه، شدت درد بین ۳ تا ۶ در مقیاس دیداری درد و داشتن سن ۱۸ تا ۶۰ سال بود. معیارهای خروج از مطالعه داشتن سابقه پاتولوژی یا نارسایی در اندام تحتانی مانند سرطان، بیماری های التهابی، پوکی استخوان شدید، آرتریت یا بیماری های استخوانی بود. تایید داشتن کمردرد غیراختصاصی در بیماران بر اساس معاینه بالینی و شواهد پاراکلینیکی مانند ام.آر.آی بود. متغیر اصلی سنجش، سه آزمون استقامت پایداری کمری لگنی شامل خم کننده تنه، راست کننده تنه و پل جانبی بود. مدت زمانی که بیمار توانایی حفظ بدن در وضعیت آزمون را داشت به عنوان امتیاز آزمون در نظر گرفته می شد. درد و ناتوانی نیز به عنوان متغیر ثانویه در دو مقطع قبل از شروع و پایان برنامه اندازه گیری شدند. در ابتدا برای هر دو گروه یک تمرین گرم کردن در نظر گرفته شد. برای بیماران هر دو گروه برنامه تمرینی ۱۶ جلسه ای طراحی شد. تمرین ها سه بار در هفته انجام شد. در تمرین های گروه کنترل حرکتی بر بازآموزی انقباض عضلات پایداری دهنده مرکزی و در تمرین های گروه عمومی بر تقویت عضلات گلوبال تنه تاکید شد.
یافته ها: در شروع مطالعه، بین دو گروه از لحاظ متغیرهای مدت انجام آزمون (۰/۴۲=P تا ۰/۶۹=P)، درد (۰/۶۱=P) و ناتوانی(۰/۹۷=P) اختلاف معنی داری وجود نداشت. پس از پایان مداخله، زمان نگه داشتن آزمون ها در گروه ها افزایش یافت (P=۰/۰۰۱ تا P=۰/۰۱۱). برای تمرین های کنترل حرکتی (P=۰/۰۰۱ تا P=۰/۰۲۹) برای تمرین های عمومی و درد (P<۰/۰۰۱) و ناتوانی (P<۰/۰۰۱) کاهش یافت. افزایش زمان نگه داشتن آزمون ها (P=۰/۲۳ تا P=۰/۳۶) و کاهش درد (P=۰/۷۳) و ناتوانی (P=۰/۱۶) بین دو گروه معنی دار نبود.
نتیجه گیری: گرچه ادعا می شود تمرین های پایداری دهنده باعث افزایش پایداری ستون مهره ها می شود، ولی نبود تفاوت آماری نتایج دو گروه در مطالعه حاضر می تواند نشانه اختصاصی نبودن تمرین های پایداری دهنده برای افزایش پایداری، تاثیر یکسان هر دو نوع تمرین بر بهبود پایداری و یا حتی کم بودن حساسیت آزمون ها در اندازه گیری تغییرات پایداری در دو گروه پس از مداخله و در این حجم نمونه باشد. بر اساس یافته ها می توان گفت که در درمان کمردرد مزمن غیراختصاصی، تمرین های کنترل حرکتی نسبت به تمرین های عمومی از لحاظ بهبود عملکرد آزمون های استقامت پایداری کمر و لگن و کاهش درد و ناتوانی بیماران ترجیحی ندارد.
Objective: There is a controversy regarding whether Motor Control Exercise (MCE) is more effective than General Exercise (GE) for Chronic Low Back Pain (CLBP). MCE has been compared to other exercises using outcomes such as pain، but they have not been compared with outcomes related to lumbopelvic stability. As it is claimed that MCE enhances back stability، endurance (as a component of stability) tests that assess lumbopelvic stability were selected. The aim of this study was to compare MCE and GE on CLBP patients based on lumbopelvic stability through three endurance tests.
Materials & Methods: This study was conducted in Rasool Akram hospital and Motor Control Lab of School of Rehabilitation Science. While being admitted، 43 people (aged 18-60 yrs) with chronic non-specific Low Back Pain (LBP) were alternately allocated to either motor control (n=22) or general exercise group (n=21). Inclusion criteria included having LBP for more than three months and pain intensity 3-6 in the Visual Analogue Scale. Exclusion criteria included having pathology or anomaly lower limb such as hyperplasia، inflammatory diseases، sever osteoporosis، arthritis or other bone diseases. Labeling patients as CLBP was based on physical examination and clinical tests. Three endurance score stability tests such as: Trunk flexor، Trunk extensor، and side bridge tests used as primary outcomes. Pain and disability were also measured as secondary variables at two levels، prior to the start and end of the program. The MCE and GE programs of 16 sessions each were provided to the two groups of participants. Both groups performed their exercises three times a week. In the MCE group، anatomy and function of local back stabilizing muscles and the way they could be activated were taught. For the GE group، exercises activating the extensor (paraspinals) and flexor (abdominals) muscle groups were used.
Results: At the beginning of the study، there was no significant difference in the variables of test time، pain intensity، and disability index. After the intervention، test times increased، and disability and pain decreased within the groups. There was no significant difference between two groups in increasing test times (P=0.23 to 0.36) or decreasing disability and pain، P=0.16، P=0.73 respectively.
Conclusion: Though it is claimed that MCE increases spinal stability، the lack of significant difference in the results of variables between the two groups may be due to our MCE not being specific for increasing spinal stability or equal effects of both interventions on increasing spinal stability and no preference of MCE. It may also be due to poor sensitivity of our outcome measures in detecting changes in spinal stability، especially with respect to the sample size. Based on these results، it could be concluded that MCE is not more effective than GE in improving endurance core stability tests and reducing disability and pain in chronic non-specific LBP patients.