خلاصه ماشینی:
"» در مقابل این نظر عموزاده خلیلی که استفاده از کمکهای دولت را رد میکرد، حمید رضا شاهآبادی بر لزوم استفاده از این امکانات تأکید کرد و گفت:«فعالیت کردن در حوزههایی که خیلی به انجمن مرتبط نیست،با توجیه درآمدزایی درست نیست.
» ناگفته نماند تعریفی که در سطح جهانی از سازمانهای غیر دولتی وجود دارد و آنها را نهادهای خودجوش برآمده از مردم میدانند، چندان با واقعیات جامعه ما تطابق ندارد و این چیزی است که شاهآبادی،به تفصیل از آن یاد کرد.
» این مدرس دانشگاه،با تأکید بر این که مسئولان دولتی باید به افراد متخصص و تشکل- های غیر دولتی اعتماد کنند،میگوید: «سوء تفاهمها،بی اعتمادیها و نگرانیهای بعضا بیمورد،سبب میشود که تعویض مسئولیت از دولت به تشکلهای غیر دولتی،به کندی حاصل شود.
مگرنه این که هماهنگی بین تشکلهای غیر دولتی و جاهایی مثل وزارت امور خارجه،وزارت ارشاد و سازمانهای ارتباطات اسلامی و مرکز بین المللی صدا و سیما،موفقیت بیشتری را در عرصه بین- المللی عاید ما میکند؟» وی معتقد است:«تشکلهای غیر دولتی ادبی کشور،برای انجام هر کاری نیازمند مجوزهای دولتیاند.
او از منظری متفاوت به این مسئله نگاه میکند و این سؤال را طرح میکند:باید پرسید چرا گروهی که ذوق و سلیقه و کارشان انفرادی است،یعنی در تنهایی میخوانند و مینویسند،به فکر تشکیل گروه و اجتماع میافتند؟ بکایی بر این باور است که در طول تاریخ، بارها دلایل ظاهری و امکانات جمع شدن اهل فرهنگ و کار هماهنگ پیش آمده،اما کسی پیدا نشده که آغازگر چنین حرکتی باشد وی تصریح میکند:«هر چند جمع انجمن نویسندگان، حاصل جمع آمدن یک گروه نویسنده است،ذات و ماهیت آن سیاسی-اجتماعی و حاصل نگاه نو به امر ادارهء جامعه است."