چکیده:
علم فراست در منابع اسلامی
هادی عالم زاده ، مریم معینی نیا ص 125
پی بردن به اخلاق و شخصیت آدمی از طریق مشاهده ظواهر جسمانی او، موضوع علم فراست یا دانش قیافه شناسی است که گروهی از متقدمان و متأخران درباره آن سخن گفته اند، از جمله بقراط سده ها قبل از میلاد به این موضوع توجه کرده است؛ اما تا پیش از ارسطو فراست علمی مستقل و شناخته شده نبود. در منابع اسلامی از افلیمون یونانی به عنوان صاحب نظر در «علم فراست» نام برده اند. علم فراست از طریق ترجمه منابع یونانی، به ویژه کتب طبی، وارد جهان اسلام گردید و دانشمندانی چون رازی، ابن سینا، ابن رشد و جز اینان در این باب به بحث پرداختند و برخی از آنان نیز رساله ها و کتاب هایی مستقل در این موضوع تألیف کردند. رساله فی الفراسه فخر الدین رازی یکی از این آثار است که لطف الله عزیز هروی (سده هفتم ق) آن را به فارسی ترجمه کرده است.
خلاصه ماشینی:
"com (تاریخ دریافت:48/8/51)-تاریخ پذیرش:48/01/92) چکیده پی بردن به اخلاق و شخصیت آدمی از طریق مشاهدهء ظواهر جسمانی او،موضوع علم فراست یا دانش قیافهشناس است که گروهی از متقدمان و متأخران دربارهء آن سخن گفتهاند،از جمله بقراط سدهها قبل از میلاد به این موضوع توجه کرده است؛اما تا پیش از ارسطو فراست علمی مستقل و شناختهشده نبود.
ترجمهء عربی کتاب الفراسة(به تصویر صفحه مراجعه شود)که سدهها آن را به اشتباه به ارسطو نسبت میدادهاند،به وسیلهء آنتونلا گرزتی2با متن یونانی موجود مقابله شده و با مقدمهای روشمند و محققانه دربارهء فراست/قیافهشناسی و فرهنگنامهای جامع از واژگان و مصطلحات این دانش(عربی یونانی-یونانی عربی)در 9991 م در ونیز به چاپ رسیده است.
رسائل بسیاری در باب فراست نوشته شده،از جمله:رسالة الفراسة منسوب به ابن سینا؛الفراسة از ابو نصر فارابی؛رسالة فی الفراسة از علی المضیری البحرانی؛رسالة فی الفراسة که اصل عربی آن متعلق به فخر الدین رازی است و لطف الله هروی،در قرن هفتم ق آن را به فارسی ترجمه کرده است(-طهرانی،251/61-351)؛السیاسة فی علم الفراسة اثر شمس الدین محمد بن ابی طالب انصاری(متوفی 737 ق)که در سال 2881 م،در مصر چاپ شده است؛و البهجة الأنسیه فی الفراسة الانسانیة از زین العابدین بن محمد العمری المرصفی؛مختصر فی علم الفراسة؛الفراسة الرمل و علم الفراسة لأجل[لا هل؟]السیاسة.
از مجموع آنچه در کتب حدیث و لغت و دیگر منابع اسلامی در باب فراست و تعبیر و تفسیرهای مختلف آن آمده2،میتوان دریافت که این علم از انوار خفیهء الهی است که به گروه خاصی از بندگان نظیر:انبیاء،اولیاء و صلحا اعطا شده است(-طریحی،19/4؛ ابن منظور ذیل واژه)تا بتوانند از هیأت و مزاج و توابع آن،اخلاق انسان را دریابند و از صورت پی به سیرت ببرند."