چکیده:
جریانهای سیاسی در جمهوری اسلامی ایران را میتوان در سه طیف اسلامی، سکولار و التقاطی طبقهبندی کرد. کارگزاران به مثابه جریانی که در دهه دوم انقلاب و متاثر از کانونهای قدرت شکل گرفتند، در زمرة گروههای التقاطی قرار میگیرد که بر اساس تفکر سکولاریستی شکل پذیرفته است. این جریان، اسلام را فاقد ساختار حکومت دانسته، معتقد است: باید ساختار حکومت را از لیبرالیسم، وام گرفت. اصول و مبانی فکری کارگزاران را میتوان اقلی دانستن دین، نسبیگرایی، علمگرایی و تجربه گرایی، اصالت بخشیدن به مبارزه و ضدیت با تفکر اجتهادی برشمرد. این شاخصها به روشنی بیانگر این است که این جریان، دارای افکار التقاطی در ساحت ارزشهای سیاسی است. این نوشتار با رویکرد تحلیلی و انتقادی، به بحث از مشروعیت، ساختار، حقوق و وظایف حزب کارگزاران در اندیشه و عمل میپردازد.
خلاصه ماشینی:
"2. حزب کارگزاران و التقاط در ساحت ارزشهای سیاسی پس از روشن شدن مفاهیم فوق، حزب کارگزاران را در ساحت ارزشهای سیاسی( مشروعیت، ساختار حقوق و وظائف) مورد بحث و بررسی قرار میدهیم: التقاط در ساحت مشروعیت بر اساس اصول و مبانی فوق، از جمله علم گرایی و نسبیت گرایی و اقلی دانستن دین، جریان التقاطی کارگزاران، اداره حکومت را امری عقلی دانسته، بر این باور است که حکومت ارتباطی با دین ندارد؛ زیرا از نظر آنها سیاست، اقتصاد و...
البته این نکته، نه تنها با آنچه در بیانیه سوم حزب آمده که حفاظت از ولایت فقیه را در چارچوب «تلاش بی وقفه در ساختن و آباد کردن ایران» دانسته است، تعارضی ندارد، بلکه منطبق بر مبانی فکری این جریان سیاسی است که مهمترین آنها تأکید بر توسعه اقتصادی و تکنوکراسی یا فن سالاری است(مظفری، 1389، ص142).
آنها گاهی بر این نکته تأکید میکنند که در روشها، لیبرالی هستند ولی به این نکته توجه دارند که پذیرش روش لیبرالی، مستلزم پذیرش برخی مبانی و ملزومات فرهنگی نیز هست(شمسی، 1390، ص 101)؛ زیرا لیبرالیسم یعنی اینکه آزادی همه حقوق و خواستههای فردی و اجتماعی در جامعه را به فرد بدهیم و هرگز آزادیهای انسان را از او سلب نکنیم و او را به هیچ چیز مقید نسازیم."