چکیده:
صابئین مندائی اعضای قوم-دینی هستند که سرزمین مادری ایشان عمدتا در جنوب غربی ایران (خوزستان) و در کشور عراق در بین النهرین قرار دارد. ایشان مردمانی مدرن بوده که حامل یک سنت دینی باستانی گنوستیکی و گنجینه مکتوبی از متون دینی هستد که مبنای هویت متمایز فرهنگی ایشان است. سنت دینی مندایی مبتنی بر یک کیهان شناسی دو قطبی بر اساس تقابل آسمان و زمین، و نور و ظلمت بنا شده است که این ساختار متناسبا در مناسک مندائی، حلال و حرام های دینی، و نیز سازه های آیینی و چش مانداز عبادتگا ه های ایشان متبلور می شود. اعمال دینی مندائی نوعی دین ورزی مناسک گرای آموزه ای با تاکید بر مضمون پاکی منسکی است. این مناسک آموز ه ای به ایشان اجازه می دهد تا رمزهای دینی
متراکمی را از خلال نسل ها انتقال داده و هویت مندائی را تولید و بازتولید کنند. در عین حال وسواس دین ورزی مندائی با مضمون پاکی به طور نمادین اشتغال ذهنی مندائیان با حفظ تمامیت گروهی و انسجام مرزهای مورد تهدید قومی را نشان می دهد. در این مقاله، علاوه بر آشنایی کلی با این مردم، به طور ویژه ساختار سازه های دینی و چشم انداز محل اجرای مناسک مندائی به مثابه بازنمودی از جهانبینی مندائی مورد بررسی قرار م یگیرد.
Religions present their followers with a religious world that simultaneously set the worldview as well as the ethos of the community of the believers. The Mandaeans are the followers of an ethnoreligious minority who are originally living in Iran and Iraq. By drawing on the landscape of ritual performance and certain ritual constructs among the Mandaeans, this essay intends to show how the Gnostic Mandaean cosmology and ethos are symbolically manifested in their aesthetic sense and the way they approach their rituals.