چکیده:
هدف مقاله این است که با تکیه بر مطالعات زبانشناسی اجتماعی و با توجّه به متغیّرهای لیکاف و دیگر زبانشناسان، به بررسی ویژگیهای زبان زنانه در رمان کنیزو اثر منیرو روانی پور بپردازد. با بررسیها این نتیجه به دست آمد که روانی پور بهطور قابل توجّهی در این رمان، زبان زنان داستانش را از شکل ضعیف زبانی بیرون آورده است که زبانشناسان بر آن تکیه دارند. با اینکه زنان، تا حدودی رنج کشیده و ضعیف و مورد ظلم مردان هستند در زبان ایشان تفاوت بارزی با زبان مردان دیده می شود و به صورت قابل توجّهی از ضعف تعریف شده از سوی زبانشناسان مبرا است.
خلاصه ماشینی:
همچنین پژوهشگرانی چون نوشین فر(١٣٧٤)، برزگر آق قلعه (١٣٧٨)، مدرسی (١٣٨٧) نیز در حوزة جنسیت در زبان مقالاتی نوشته اند که به نسبت آنچه در این پیشینه آمد، نزدیکی کمتری به موضوع مورد بحث دارند و به تناسب مطلب در متن مقاله از آنها استفاده شده است ؛ با وجود این نوع نگاهی که در این مقاله نسبت به زبان منیرو روانی پور و بویژه رمان کنیزو وجود دارد به این شکل سابقه ای ندارد و امید است در نوع خود پژوهشگران این حوزه را به کار آید.
همچنین هرجا که نیاز دیده شد از نظریات نظریه پردازان فمینیست بویژه زبانشناسان فمینیستی برای توضیح و تبیین فرضیات استفاده شد و این نتیجه به دست آمد که زبان در رمان کنیزو اگرچه با بسیاری از کلیشه های زبانشناسی تا حدودی همخوانی دارد؛ اما جنسیت مونث نویسنده در آن تأثیر گذاشته و باعث شده است تا زبان زنان که باید زبانی معیار و استاندارد باشد به نوعی خشن و غیراستاندارد شود.
کاربرد کمتر صفات و پرسشهای ضمیمه ای و تعدیل کننده ها توسط زنان در این رمان براساس همان فرضیۀ یادشده قابل توجیه است ؛ اما در موارد دیگر زنان در این رمان به استفاده از متغیرهایی مانند کاربرد دستورها، قاطعیت و انقیاد و تشدیدکننده ها پرداخته اند که تا حدودی باعث عدم همخوانی با نظر زبانشناسان می شود؛ اما استفاده از رنگواژه ها، جملات تعجبی و ندایی هم ، شاهد همخوانی آنها با کلیشه ها و یافته های زبانشناسان است .