چکیده:
شهادت یکی از ادله ی اثبات دعوا و جرم است که با حصول شرایطی در قوانین کیفری و مدنی پذیرفته
شده است. در فقه و حقوق مدنی و کیفری شرایط برای شاهد در نظر گرفته شده است که در صورت عدم
وجود هر یک شهادت مورد استماع واقع نخواهد شد. از سوی دیگر در قانون موضوعه شرایطی نیز برای
قاضی از منظر تایید و پذیرش شهادت قرار داده شده است که با جمع این موارد می توان شهادت را بعنوان
یکی از ادله مهم و مورد استناد در حکم دانست. اما مساله ای که حایز اهمیت است تطبیق مبانی فقهی و
حقوقی شهادت است که همواره موجب اختلافاتی شده است و در قانون مدنی سابق ایراداتی را از این باب
ایجاد نموده بود
خلاصه ماشینی:
از سوي ديگر در قانون موضوعه شرايطي نيز براي قاضي از منظر تاييد و پذيرش شهادت قرار داده شده است که با جمع اين موارد مي توان شهادت را بعنوان يکي از ادله مهم و مورد استناد در حکم دانست .
واژه هايکليدي: شهادت و بينه ، شهود، مباني، اعتبار، فقه و حقوق ٩٢ / > مقدمه شهادت بعنوان يکي از قديمي ترين و در عين حال از مهمترين وسايل و ادله اثبات دعوي مي باشد که از نظر فقها، عبارت از همان اعلام و اخبار است که در آن قطع و يقين شرط شده است و شهادت گاهي به معناي تحمل شهادت ، يعني گواه شدن و گاهي به معناي اداي شهادت ، يعني گواهي دادن است .
شهادت براي اينکه داراي ارزش اثباتي در دعاوي باشد بايستي داراي شرايط لازم باشد که اين شرايط عبارتند از صفات شاهد از قبيل بلوغ ، عقل ، عدالت ، ايمان ، طهارت مولد و مبري بودن از تهمت و همچنين شهادت بايد از روي قطع و يقين باشد، مطابقت با دعوي داشته باشد و شهادت شهود بايد مفادا متحد و در معنا با هم موافق باشند هر چند که در لفظ مخالف هم باشند بر خلاف حقوق اسلام (فقه اماميه ) در حقوق مدني ايران در ماده ٤٢٤ قانون آيين دادرسي مدني تشخيص درجه ارزش اثباتي شهادت و تاثير آن در اثبات دعاوي به نظر شخص قاضي واگذار شده است ، در حالي که در حقوق اسلام (فقه اماميه ) قاضي بايستي براساس شهادت شهود مبادرت به اصدار راي نمايد.