چکیده:
شعر شاعران دانشگاهی از جمله سرودههای قابل توجه و اعتناست که تا به امروز به صورت موضوعی به آن پرداخته نشده است.این مقاله که در ادامه دو نسل اول و دوم به نسل سوم شاعران دانشگاه اختصاص دارد،ضمن معرفی شخصیت،فکر، زبان و جوهره شعری شاعران این نسل همراه با نمونهها و دلایل کافی نشان داده است که شعر نسل دانشگاهیان نه تنها نسبت به شعر دیگران عقب نمانده است بلکه برخی از آنها، چند قدم پیشتر از دیگران قرار دارند.
نسل سوم با تغییر جهت ناگهانی در زبان و نگاه و محتوا نسبت به دو نسل قبل از خود، همگام با تحولات و تغییرات دوره مدرن در جهان دست به حرکتهایی در شعر زدند که هم خود ماندگار در تاریخ خواهند بود و هم تاثیر فراوان بر دیگر شاعران داشته و دارند.
نگارنده که خود از شاعران نسل سوم دانشگاهی به شمار میآید، با بسیاری از شاعران نسل سوم چه از لحاظ آثار و چه خود آنها، آشنایی و مطالعه دقیق و عینی داشته است و کاملا بر آثار آنها اشراف دارد. به همین جهت تئوریها و بررسیها نتیجه شناخت کامل از آنهاست.شاعرانی چون:قیصر امین پور،سید حسن حسینی، حسن دلبری، امید مجد،صابر امامی،محمد رضا روزبه،محمدرضا ترکی ،حمیرا زمردیان و....
خلاصه ماشینی:
اشعار قیصر از اولین مجموعۀ،تنفس صبح ، تا آخرین مجموعه «دستور زبان عشق » به صورت مشترک از ویژگیهای ذکر شده برخوردار است ؛ با این تفاوت که در اوایل مثل دیگر شاعران آن دوره زبان او از شعارزدگی و مستقیم گویی نیز به دور نیست اما رفته رفته که نگاه او در پرداخت موضوعات متنوع وسیعتر میشود، از شعار خارج شده به سمت شعر سوق پیدا میکند.
اول زبان آرام و عاطفی که تلفیقی از سادهترین و قابل دسترسترین واژه ها با واژه های سنتی تر و دوم ، پرورش و احیای قالب نیمایی که بعد از شفیعی کدکنی ، امین پور با یک نگاه پویاتر و واقعیتر به جامعه و جنگ و اعتراض ، آن را تا پایان عمر خود ادامه داد؛ این توجه و عنایت به قالب نیمایی با یک نگاه و زبان واقعیتر و ملموستر میتواند از تازگیها و نوآوریهای او محسوب شود که در دیگر شاعران دیده نمیشود.
- دید تازه و نوآوری در کارنامۀ شعری صابر امامی سوای مضمون و زبان ، سه مقوله موجب تمایز و تازگی اشعار او نسبت به دیگران و شاعران دانشگاهی نسل سوم است ؛ اول ، بکارگیری قالب نیمایی به شکل منظومه های بلند و روایی با موضوعی واحد که بین دیگران اتفاق نیفتاده و دوم ترکیب ویژگیهای نیمایی و سپید که شعر نه بی وزن است و نه موزون مطلق .
زبان دلبری در اشعار با دو نگاه به گذشته و حال یک زبان میانۀا تلفیقی است ، این شاخصه اصلیترین شاخصۀ زبانی شاعران دانشگاهی از نسل اول تا سوم در قالبهای سنتی به شمار میرود که این شاعر خراسانی نیز از این قاعده مستثنی نیست .