چکیده:
زیارت در میان شیعیان از جایگاه ویژهای برخوردار است و میتوان از طریق زیارت، طلب قرب به خداوند را درخواست نمود و با استعانت از اهل بیت(ع)، امامزادگان(ع) و بزرگان به این مطلوب نائل شد. زیارت دارای دو رکن اساسی است، یکی از آنها اثبات شخصیّت معنوی مزور بدون در نظر گرفتن انتسابات نسبی اش و دومی صحّت انتساب آن شخصیّت به مرقد مطهّر اوست. سومیّن حرم (بعد از حرم امام رضا(ع) و حضرت معصومه(س) ) از جهت اهمیّت در ایران امامزاده شاه چراغ شیراز است که مورد توجّه خیل مشتاقان آل الله گردیده است از همین روی بسیاری به دنبال شناخت ابعاد شخصیّتی و معرفتی احمد بن موسی(ع) هستند. این نوشتار با بررسی روایات و اسناد منتسب به شاه چراغ سعی در شناخت این امامزاده بزرگوار داشته است. بعد از شناخت صفات برجسته احمد بن موسی(ع) بررسی صحّت انتساب مرقد مطهّرشان به ایشان دوّمین نتیجه حاصل از این پژوهش است. خواندن زیارتنامه امامزادگان وسیله ارتباط ما با آنها و درخواست حوائج خویش است از همین روی دقّتی در زیارتنامه جناب احمد بن موسی(ع) انجام گرفت.
خلاصه ماشینی:
سومین حرم (بعد از حرم امام رضا(ع) و حضرت معصومه(س) ) از جهت اهمیت در ایران امامزاده شاه چراغ شیراز است که مورد توجه خیل مشتاقان آل الله گردیده است از همین روی بسیاری به دنبال شناخت ابعاد شخصیتی و معرفتی احمد بن موسی(ع) هستند.
یکی از نشانههای تقوی و ورع در جناب احمد بن موسی(ع) رجوع مردم به ایشان بعد از شهادت حضرت موسی بن جعفر(ع) است چرا که مردم برای امامت شیعیان ابتدا با ایشان بیعت کردند و سپس ایشان با بیعت با علی بن موسی الرضا(ع) مردم را به بیعت با امام رضا(ع) آگاه ساختند.
(همان مدرک، ج۱، ص: ۳۵۶) سید بحرالعلوم همچون دیگر علماء متن ارشاد شیخ مفید (ره) را میآورند که دلالت بر توثیق و جلالت شخصیت احمد بن موسی(ع) است (بحر العلوم، ۱۴۰۵ ق، ج۲، ص: ۱۱۴) همچنین او در پاورقی، قبر معروف به شاه چراغ در شیراز را منسوب به او میداند و برای سخنش به کتب علماء ارجاع میدهد.
در کافی به سند «محمد بن یحیی عن أحمد بن محمد بن خالد عن سعد بن سعد الأشعری» حدیثی از امام رضا(ع) نقل شده است که مدرک سخن شیخ مفید (ره) در بخشیدن یسیره به احمد بن موسی(ع) را مشخص میسازد.
البته این اجازه مشروط بود زیرا وصی اصلی علی بن موسی الرضا(ع) بوده و ایشان اجازه داشتند تصمیمات بقیه را که امام کاظم(ع) به آنها اجازه داده بودند کنار بگذارند و تصمیم صحیح را اتخاذ کنند که همین امر مایه اختلاف عباس دیگر فرزند امام کاظم(ع) با امام رضا(ع) شد (صدوق، ۱۳۷۸ ق، ج۱، ص: ۳۷) اما احمد(ع) به این مسئله تن داد و آن را پذیرفت.