چکیده:
حقوق بشردوستانه بینالمللی آزادی عمل طرفهای متخاصم در درگیریهای مسلحانه را محدود مینماید. پروتکلهای الحاقی به کنوانسیونهای 1949 ژنو با ممنوع ساختن حمله به نیروگاههای هستهای تولید برق، تلاش کرده سکنه غیرنظامی اطراف این نیروگاهها را مورد حمایت قرار دهد. شرایط حمایت از این نیروگاهها و امکان تبدیل آنها به هدف نظامی مشروع موضوع بحث این مقاله را تشکیل میدهد
خلاصه ماشینی:
به موجب بند اول ماده ٥٦ با عنوان حمایت از کارگاه ها و تأسیسات دارای نیروی خطرنا ک : « کارگاه ها یا تأسیسات دارای نیروی خطرنا ک یعنی سدها، آب بندها و نیروگاه های هسته ای تولید برق ، حتی ا گر اهداف نظامی باشند، در صورتی که حمله به آن ها موجب رها شدن نیروهای خطرنا ک و متعاقبا صدمات شدید بر سکنه غیرنظامی شود، نباید مورد حمله قرارگیرند...
١٧ ا گر چه این نقطه ضعف در تفاسیری که کمیته بین المللی صلیب سرخ از مواد پروتکل ارائه کرده ، مورد توجه واقع نشده است و رجوع به کارهای مقدماتی و مذا کرات دولت ها در کنفرانس دیپلماتیک نشان دهنده این واقعیت است که آن ها از طرفی به موجب ماده ٥٦ صرفا تأسیسات هسته ای تولید برق را مد نظر داشته اند و از طرف دیگر برخلاف اعتقاد برخی علمای حقوق ،١٨ اصولا تأسیسات مورد نظر ماده 17 MohammedElbaradei,EdwinNwoguguandJohnRames, "InternationalLawand NuclearEnergy:OverviewoftheFramework",http://www.
٢٩ در این استدلال به درستی «رها شدن نیروهای خطرنا ک و صدمات شدید به سکنه غیرنظامی» ، علت وجودی ممنوعیت مندرج در ماده ٥٦ بیان شده و نظر به این واقعیت که حمله به تأسیسات هسته ای عراق در خلال جنگ دوم خلیج فارس دارای چنین اوصافی نبوده ، حملات انجام شده ، حتی با رعایت مقررات پروتکل اول نیز مشروع دانسته شده این در حالی است که دولت ایالات متحد از ابتدا مقررات موجود در ماده ٥٦ را فاقد جنبه عرفی دانسته بود.