چکیده:
امروزه فناوری هستهای مانند پیشرفت صنعت و تکنولوژی از جمله عوامل مؤثر در تکامل حقوق مسؤولیت مدنی محسوب میگردند. بدین نحو که وقوع حوادث هستهای و وجود خطر بالقوه به کارگیری مواد پرتوزا، دولتها و مجامع بینالمللی را به سمت تدارک تمهیداتی جهت پیشگیری از حدوث این فجایع و تدوین قواعد و مقرراتی برای جبران خسارات حاصل از آنها، سوق داده است که نتیجه این امر شکلگیری کنوانسیونهای بینالمللی مسؤولیت هستهای میباشد. کنوانسیونهای مزبور از یکسو با معرفی اصولی نظیر اصل مسؤولیت محض و اصل کانالیزه نمودن مسؤولیت به سمت بهرهبردار، امر شناسایی و تعقیب خوانده دعوای جبران خسارت هستهای را تسهیل نمودهاند و از سوی دیگر با ایجاد تفکیک میان خسارات جسمی ناشی از حوادث هستهای و سایر اقسام خسارات، مرور زمانهای 30 و 10 ساله را برا ی دعاوی مطالبه غرامت پیشبینی نمودهاند. به موازات مقررات یاد شده، تدوینکنندگان کنوانسیونهای بینالمللی مسؤولیت هستهای با تعیین اصل صلاحیت انحصاری دادگاه محل وقوع حادثه اتمی و اعمال قاعده وحدت صلاحیت و نیز معرفی قانون دادگاه صالح به عنوان قانون حاکم بر دعاوی جبران خسـارت هستـهای، نـقش قابـل توجهی در تسریع روند دادرسی این قسم دعاوی ایفا کردهاند. با توجه به فقدان مقررات جامع در این زمینه و با مطالعه تطبیقی کنوانسیونهای موجود و مقررات داخلی برخی از کشورهاو ذکر تسهیلات موجود در این مقررات، میتوان انتظار داشت قانونی جامع در این زمینه تصویب گردد.
خلاصه ماشینی:
به موازات مقـررات یـاد شـده ، تدوین کنندگان کنوانسیون های بین المللی مسـؤولیت هسـته ای بـا تعیـین اصـل صلاحیت انحصاری دادگاه محل وقوع حادثـه اتمـی و اعمـال قاعـده وحـدت صلاحیت و نیز معرفی قانون دادگاه صالح به عنـوان قـانون حـاکم بـر دعـاوی جبران خسـارت هستـه ای، نـقش قابـل توجهی در تسریع روند دادرسـی ایـن قسم دعاوی ایفا کرده اند.
٢-١- مدت زمان مطالبه جبران خسارت هسته ای بر مبنای کنوانسیون های بین المللی مسؤولیت مدنی هسته ای به موجب ماده ٨ کنوانسیون پاریس ، دعوای جبران خسارات هسته ای باید ظرف مـدت ١٠ سال از تاریخ وقوع حادثه اتمی، اقامه شود لیکن بر مبنای کنوانسیون مزبور، در فرضـی کـه در قانون دولت مقر تأسیسات اتمی، پوشش بیمه مسـؤولیت بهـره بـردار بـیش از ١٠ سـال 32.
Protocol to Amend the 1963 Vienna Convention on Civil Liability for Nuclear Damage Article 8(3): “Rights of compensation under the Convention shall be subject to prescription or extinction as provided by the law of the competent court if an action is not brought within three years from the date on which the person suffering damage had knowledge or ought reasonably to have had knowledge of the damage and of the operator liable for the damage, provided that the periods established of the operator liable for the damage, provided that the periods established pursuant to sub-paragraphs (a) and (b) of paragraph 1 of this Article shall not be exceeded.