چکیده:
سابقه و هدف: بیماری سرطان در ایران سومین عامل مرگ و میر افراد تلقی می شود. توجه به
متغیّرهای روان شناختی و معنوی در روند بهبودی این بیماری می تواند در کنار مداخله های
دارویی از اهمیت بسزایی برخوردار باشد. بنابراین، این مطالعه با هدف تعیین رابطه ی بین
تجارب معنوی و امیدواری با زیستن در زمان حال مردان مبتلا به سرطان شهر تهران در سال
1395 انجام شد.
روش کار: روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل
مردان مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان های امام خمینی (ره) و شهدای تجریش
شهر تهران در سال 1395 بود که از میان آنها 100 نفر به روش نمونه گیری در دسترس و
مبتنی بر هدف انتخاب شدند. سپس برای جمع آوری داده ها از پرسش نامههای تجارب معنوی
اندروود و ترسی، امیدواری اشنایدر و زندگی در زمان حال سپهوند و عرب استفاده شد.
داده های جمع آوری شده از طریق روش های آماری تحلیل رگرسیون تک متغیّره و چندگانه و
ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. در این پژوهش همه ی مسائل اخلاقی رعایت شده است
و نویسندگان مقاله هیچ گونه تضاد منافعی گزارش نکرده اند.
یافتها: بر اساس یافته های به دست آمده بین امیدواری با زندگی در زمان حال ( 01 / p< 0) و
نیز بین تجارب معنوی با زندگی در زمان حال رابطه ی مثبت و معناداری وجود داشت
( 05 / p< 0)
نتیجه گیری: به نظر می رسد درمانگران باید به نقش مثبت منابع روان شناختی و معنوی
گوناگونی در پذیرش و بهبودی بیماری سرطان توجه داشته باشند. تجربه ی معنوی که شامل
ارتباط با خدا، دعا و دریافت معنویت در زندگی است می تواند به رفتارهای سازگارانه تری در
بیماران سرطانی همانند معنادهی به زندگی و تجربه ی زندگی اکنون کمک کند. در نهایت،
این منابع می تواند به رشد فردی و قدرت بیمار در بازتعریف او از بیماری یاری برساند.