چکیده:
از مباحث مطرح درباره امام حسین ات و واقعه عاشوراء مشروعیت عزاداری و گریه برآن حضرت و شبهات و
اشکالات واردشده از سوی وهابیت بر شیعه دراین زمینه است. این پژوهش به شیوه اسنادی و نیز روش تحلیلی-
توصیفی» تلاش دارد فطری بودن گریه و سوگواری در منطق عقل و نقل را به صورت تلفیقی بررسی کرده و مباحث
مرتبط با موضوع گریه برامام حسین نله را به صورتی جزئیتر بیان کند. برای بررسی فطری بودن عزاداری و نیز
موضوع تفاوت در نوع عزاداری ها به ویژه از دیدگاه علمای اهل سنتء ابندا مطابق بودن عزاداری و گریه با فطرت
یا همان نفس الامر وجودی انسان هاء ثابت شده و سپس علت این تفاوت در عزاداری ها در عین یکسان بودن امر
فطرت» تبیین شده است. بررسی ها نشان میدهد بنابر منابع روایی اهل سنت. عزاداری به صورت عام. و برامام
حسین لته به صورت خاص» عملی مشروع است . همچنین در این نوشتار با استفاده از روایات و با تمسک به سیره
عقلاءء سبکهای عزاداری بررسی و موارد مجاز بیان شده است.
خلاصه ماشینی:
باید توجه داشت پردازش مسئله عزاداری و بکاء- به طور عام- و نیز گریه و عزاداری بر امام حسین(ع)- به طور خاص- با تمرکز بر شیوهها و سبکهای مجاز و غیر مجاز عزاداری که از دل آیات و روایات و نیز عقل استخراج و تفریع میشود، همواره محمل پژوهشهای مختلفی بوده که احصای این دسته پژوهشها- خود- منبعشناسی مستقلی طلب میکند؛ هر چند غالب این آثار با محوریت قیام و سایر جنبههای حماسی و جریانساز واقعه کربلا و یا آثار با عنوان «مقتل» بوده؛ اما آثاری نیز در ارتباط مستقیم با موضوع پژوهش بوده که از مهمترین این آثار میتوان به موارد زیر اشاره کرد: - «التنزیه لأعمال الشبیه»، سید محسن امین عاملی، 1437؛ رسالهای موجز در نقد رفتارهای غیر دینی در عزاداری حسینی است که برخی شیوههای سوگواری مانند قمهزنی را مورد بررسی و نقد قرار داده و این عمل را از مصادیق فعل غیر شرعی و حرام معرفی میکند.
به همین منظور، فرمانی که از عقل دوم صادر میشود، زمینه معرفت به عوامل شناختی را ایجاد میکند و این به معنای شناخت عظمت ماهوی آن چیزی است که در کربلا به وقوع پیوسته است؛ لذا آن گریه و عزاداری روال حقیقی خود را پیدا خواهد کرد و آنچنان شناختی، نیاز به مُحرم شدن و کلاس معرفتی در افق فکری حسینی7 و روضه خواندن برای گریه و بکاء ندارد که اعلا مرتبه چنین شناختی را امام عصر7 دارند که میفرمایند: «فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِى الدُّهُورُ وَعاقَنی عَنْ نَصْرِکَ الْمَقْدُورُ وَلَمْ أَکُنْ لِمَنْ حارَبَکَ مُحارِباً وَلِمَنْ نَصَبَ لَکَ الْعَداوَةَ مُناصِباً فَلاَ نْدُبَنَّکَ صَباحاً وَمَسآءً وَلاَبْکِیَنَّ لَکَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً حَسْرَةً عَلَیْکَ وَتَأَسُّفاً عَلى ما دَهاک»؛ (فرازی از زیارت ناحیه مقدسه) اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و دور ماندم از یاری تو و نبودم تا با دشمنان تو بجنگم و با بدخواهان تو پیکار نمایم، هماکنون هر صبح و شام بر شما اشک میریزم و به جای اشک در مصیبت شما خون از دیده میبارم و آه حسرت از دل پردرد بر این ماجرا میکشم.