چکیده:
استان کرمان از جمعیت بالای جوان، وسعت قابل توجه و زمین های حاصلخیز بویژه در حوزه جنوبی، منابع زیرزمینی غنی و ارزشمند و قابلیتها و جاذبه های متنوع گردشگری(طبیعی و انسانی) برخوردار می باشد. با این وجود، معضلات متعدد اجتماعی– فرهنگی، اقتصادی و کالبدی- فضایی و توسعه ناپایدار(بخصوص در مناطق کویری و بیابانی) به عنوان چالشی اساسی فراروی مدیران و برنامهریزان ملی، منطقه ای و محلی میباشد. این پژوهش با توجه به ماهیت آن، از نوع کاربردی است.روش پژوهش به صورت اکتشافی و توصیفی - تحلیلی است. برای گردآوری داده های موردنیاز از روشهای کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است. در پژوهش حاضر، برای نخستین بار، به منظور اولویت بندی و پهنه بندی منطقه مورد مطالعه(استان کرمان) از نظر توان توریسم، از پیاده سازی مدل تصمیم گیری چند شاخصه ویکور (Vikor) در محیط GIS استفاده شده است. کارآیی بسیار بالای مدل ویکور نسبت به مدلهای پیشین(تاپسیس، و ...) در کسب نتایج با کمترین خطا و در نهایت قابلیت بکارگیری این نتایج در تصمیم گیریهای نهایی توسط مدیران باعث انتخاب مدل مزبور گردیده است. نتایج حاصله از بررسی خروجی نهایی مدل ویکور حاصل از تلفیق و تحلیل لایه های مختلف اطلاعاتی نشان می دهد که شهرستان های کرمان، بم، جیرفت، سیرجان و رفسنجان به دلیل داشتن جاذبه های انسانی- فرهنگی و طبیعی گوناگون از توان بالاتری نسبت به سایر مناطق استان برخوردار هستند. همچنین، مناطق محروم تر و کمترتوسعه یافته استان مانند: فهرج، ریگان، رودبارجنوب، قلعه گنج، منوجان، کهنوج و ...، که با محدودیتهای طبیعی و همچنین چالشهای انسانی مواجه هستند؛ با توجه به وجود جاذبه های طبیعی و جاذبه های انسانی- فرهنگی مناطق مستعدی جهت توسعه انواع توریسم(طبیعت گردی، فرهنگی، قومی، روستایی، ورزشی، سلامت، رویداد، برای دیدار بستگان،کشاورزی،نیاشناسی، فروشگاه کتاب، و ...) میباشند.