چکیده:
جاز ژورنالیسم به عنوان رسانه اصلی دوران جاز در دهه 1920، به ویژه در ایالات متحده آمریکا و به طور خاص در شهر نیویورک، پدیدار شده است و علاوه بر این که خود از بستر فرهنگی آن دوران تاثیر پذیرفته، آثار گسترده و زیادی را نیز بر نسل های بعدی رسانه های مکتوب و مطبوعات نیز برجای گذاشته است، این مقاله درصدد بر آمده تا ضمن بررسی ابعاد و وجوه آن با بازخوانی نسبت به تجربیات رسانه ای گذشته ابعاد جدید را از این روزنامه نگاری بکاود.
این مقاله با روش اسنادی و کتابخانه¬ای و با رویکرد توصیفی ـ تحلیلی نوشته شده است. نتایج یافته¬ها نشان می¬دهد که استفاده چشمگیر از تصاویر و روایت¬های بصری در مطبوعات آن زمان، ضمن این که به گسترش فزاینده روزنامه¬نگاری تابلوئید کمک کرده، باعث ترویج «غیریت سازی» در رسانه های چاپی نیز شده است.
خلاصه ماشینی:
( Bicket & Packer, 2004:361; Bolter, 1996:264) شاید یکی از ویژگی های برجسته این دوران، جایگاه ویژه تصویر در مطبوعات است، با این حال، چگونگی استفاده از تصاویر در دوران جاز ژورنالیسم، را می توان مدرکی بر یک تغییر و انتقال از یک نسل و دوران رسانه های مکتوب به سوی روایت های بصری تلقی کنیم، هرچند این تغییرات به دلیل قابلیت های تکنولوژیکی در آن دوران بسیار اندک بوده است اما به هر حال گویا و منشاءای برای تحول در عرصه رسانه های مکتوب محسوب می شود.
(Örnebring & Jönsson, 2004) پس با این نگاه می توان گفت علیر غم انتقاداتی که به جاز ژورنالیسم از سوی منتقدان برجسته چپ صورت گرفت، اما این روزنامه نگاری هم اینک در قالب زمینه ساز تحولات و Glynn Fraser اعتراضات گروه های اقلیت، و تمامی اقشار و حتی فروریزی هژمونی بلوک قدرت و به کار گیری در نزد اقلیت بروز در روزنامه نگاری تابلوئید یافته است.
( Bicket & Packer, 2004:363) در کنار این موضوع باید اشاره کرد که جاز ژورنالیسم در دوران خود مخاطبان بسیاری را برای خود دست و پا کرده بود، استیونز(1991) بیان می کند که مردم در آن سال ها نشریه دیلی نیوز 1 را بیش از تریبون 2 و نیویورک تایمز 3 می خواندند.
( Cohen, 1964: 96) پس باید به این مطلب اذعان داشت که بیشترین نوآوری بصری در روند توسعه مطبوعات با دوران جاز روزنامه های تابلوئید پیوند خورده است و کامپوزوگراف یکی از آن ها محسوب می شود.