چکیده:
مقالۀ پیشِ رو پس از تشریح و تبیین امنیت انسانی در چارچوب حق بر سلامت و بهداشت عمومی به چالشهای فراروی آن میپردازد. حق بر سلامت که به میزان پایین بیماریهای جسمی و روانی در جوامع انسانی اطلاق میشود و بهداشت عمومی که بهنوبۀ خود دربردارندۀ انواع تعهدات دولتها در حوزۀ درمان برای آحاد جوامع بشری است، در تأمین امنیت انسانی اهمیت ویژهای دارد. درحالی که چنین حقی بهمثابۀ یک رهیافت عملی برای حفظ امنیت انسانی بهشمار میآید و نمیتوان دستاوردهای مثبت آن را انکار کرد، عدم تأمین حق یادشده میتواند امنیت انسانی را با چالشهای فراوانی روبرو سازد. این چالشها به عوامل متعددی وابستهاند که مهمترین آنها، ضعف در ضمانت اجرای تعهد به همکاری بینالمللی میان دولتها و تقدم رعایت منافع ملی آنها در دسترسی افراد به حق بر سلامت و بهداشت عمومی است.
یافتههای ما حاکی از آن است که حق یادشده جزء حقوق بنیادین بشری محسوب میشود، لذا دولتها بایستی با بهرهگیری از همکاریهای بینالمللی و مسئولیتپذیری در خصوص این حق بشری، ظرفیتهای اجرایی خود را برای تأمین امنیت انسانی از طریق بهرهمندی افراد جوامع بشری از چنین حقی افزایش دهند.
خلاصه ماشینی:
يافته هاي ما حاکي از آن است که حق يادشده جزء حقوق بنيادين بشري محسوب ميشود، لذا دولت ها بايستي با بهره گيري از همکاريهاي بين المللي و مسئوليت پذيري در خصوص اين حق بشري، ظرفيت هاي اجرايي خود را براي تأمين امنيت انساني از طريق بهره مندي افراد جوامع بشري از چنين حقي افزايش دهند.
1. International Health Regulations درنهايت تهديدهاي حاکم بر حق سلامت و بهداشت عمومي همواره يکي از دغدغه هاي سياست خارجي دولت ها به شمار آمده که موجب تقويت گفتمان امنيت انساني در گسترة راهبرد توسعۀ پايدار شده است (٤-٣ ,٢٠١٥ ,DeBartolo, and Friedman ,Lawrence O.
با توجه به مطالبي که گفته شد، توانمند ساختن انسان ها از نظر سلامت و بهداشت عمومي داراي اهميت است ، به طوري که بحث تأمين سلامت عمومي افراد بشري همواره به عنوان تعهدات دولت ها و سازمان هاي بين المللي متولي اين امر مطرح بوده است و نه تنها به منزلۀ نفي امنيت دولت ها نيست ، بلکه تحقق آن ميتواند پشتوانۀ امنيت داخلي آن ها قرار گيرد.
ک. JOHN Tobin, The Right to Health International Law, Oxford University press, p.
حق بر بالاترين سطح قابل حصول سلامت عمومي، حق ـ ادعايي است که هرچند در اسناد مهم بين المللي مورد تصريح قرار گرفته و تفاسير کميتۀ حقوق اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي ملل متحد بر شناسايي آن حکايت دارد، ولي همچنان هدفي دوردست تلقي ميشود که مستلزم پيش شرط هاي زيستي، اجتماعي، اقتصادي و منابع مالي و انساني در اختيار دولت و نيازمند اعمال مکانيسم هاي تقنيني، قضايي و اجرايي است (٣٢٦ ,٢٠٠٥ ,lori, Lawrence, Katie).
Jhon ,Tobin, (2012), The Right to Health in International Law, Oxford: Oxford University Press 19.