چکیده:
در بررسیهای ادبی، نوستالژی به شیوهای از نگارش گفته میشود که بر پایۀ آن، شاعر یا نویسنده در سرودهها یا نوشتههای خویش، گذشتهای را که در نظر دارد یا سرزمینی که یادهایش را در دل دارد، حسرتآمیزانه و درد آلود ترسیم میکند و به قلم میکشد. حسرت، یاد گذشته، دل تنگی، غم غربت، درد جدایی و هجران و... از شاخصههای نوستالژی است. یکی از شاعران بزرگ معاصر که در اشعار رمانتیک و نوستالژیک خویش، نمونههای قابل توجهی از نوستالژی عشق، هجران و حرمان دارد، مهدی حمیدی شیرازی (1365-1293 خورشیدی) است. در این مقاله تلاش شده است با تکیه بر عنصر تمثیل و شواهد تمثیلی، نوستالژی عشق و هجران معشوق در یکی از اشعار زیبای حمیدی شیرازی مورد بررسی و تحلیل قرارگیرد.
Nostalgia in literary studies, is a method of writing said to be which on its basis, poet or writer, sorrowfully or painfully describes and depicts the past which has in his mind or the land which he has many memories from Its. Regret, memory of the past, grief of loneliness, homesickness, pain of separation are the characteristics of Nostalgia. One of the great contemporary poets who in his romantic and nostalgic poems has included considerable cases of love, separation and deprivation nostalgia is Dr. Mehdi Hamidi Shirazi (1293-1365 solar). In this article, it is attempted to study and analyze the love, separation and deprivation nostalgia of the beloved in one of the beautiful poems of Hamidi Shirazi by focusing on the element of allegory and allegorical evidences.
خلاصه ماشینی:
بررسي نوستالژي عشق ، هجران و حرمان در چهارپارة "قفل طلا"ي * حميدي شيرازي با تکيه بر عنصر تمثيل و شواهد تمثيلي 1 غلامرضا حياتي دانشجوي دکتراي گروه زبان و ادبيات فارسي، واحد تبريز، دانشگاه آزاد اسلامي، تبريز، ايران 2 علي دهقان دانشيار گروه زبان و ادبيات فارسي، واحد تبريز، دانشگاه آزاد اسلامي، تبريز، ايران 3 سيد احمد حسيني کازروني استاد گروه زبان و ادبيات فارسي، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامي، بوشهر، ايران چکيده در بررسيهاي ادبي، نوستالژي به شيوه اي از نگارش گفته ميشود که بر پايۀ آن ، شاعر يا نويسنده در سروده ها يا نوشته هاي خويش ، گذشته اي را که در نظر دارد يا سرزميني که يادهايش را در دل دارد، حسرت آميزانه و درد آلود ترسيم ميکند و به قلم ميکشد.
از آغاز مفارقت و هجران اين عاشق و معشوق تـا سـال ١٣٢١ (ازدواج بـا بـانو ناهيد افخم ) مهدي حميدي اشعار عاشقانۀ سوزناک و حسرت آميز فراواني سرود کـه برخـي از آن ها وجهۀ نوستالژيک ندارند اما از تداوم و باقي مانـدن عشـق و دل دادگـي او بـه معشـوقش (منيژه يا فردي ديگر) حکايت ميکنند، و البته از زيباترين شعرهاي نوستالژيک وي ميتوان بـه مثنوي بلند "سرگذشت " اشاره کرد، که در اوايل سال ١٣٢١ خورشيدي سروده و با حسرت و اندوهي عميق از فراق و هجران معشوقش سخن رانده است .