چکیده:
عبدالوهاب بیاتی شاعر چپگرای عراقی و احمد شاملو شاعر ایرانی و بنیانگذار شعر سپید، دو شاعر پرآوازه ادبیات معاصر عربی و فارسی و از بزرگان مکتب ادبی رمانتیسم هستند که با توجه به شرایط فردی و اجتماعی عصر خویش و روحیه انقلابیشان، در برخورد با مشکلات جامعه دیدگاههای مشترک دارند. این دو شاعر از پیشگامان شعر نو هستند که به زبان ساده و کلام آهنگین و ایجاد مضامین نو در شعر پرداختند و با وامداری از ادبیات قدیم در قالبهای شعری نوآوری ایجاد کردند و از این مفاهیم تازه برای بیان آلام جامعه بشری سود جستند. شاهکلید دروازه ذهنی بیاتی و شاملو بیگمان انسان است. این دو شاعر بزرگ در پرداختن به موضوعاتی همچون اسطوره، انسانگرایی، عصیانگری، آزادیخواهی و نپذیرفتن ظلم و ستم از شیوه یگانهای بهره بردهاند. هر دو شاعرانی جهانوطنی هستند که برای رسیدن به هدف خویش از فرهنگ مشترک انسانی استفاده کردند. پرداختن به اجتماع و سیاست که از شاخصههای شعر معاصر است، در شعر شاملو و بیاتی، جایگاهی در خور را به خود اختصاص میدهد. در این پژوهش تلاش شده است با تأکید بر روش توصیفی به بررسی آثار و اشعار این دو شاعر بزرگ پرداخته شود.
خلاصه ماشینی:
نویسنده مسئول: جواد حمیدی مقدمه عبدالوهاب بياتي شاعر انقلابي و نوگراي عراقي متولـد سـال ١٩٢٦ مـيلادي اسـت و احمد شاملو شاعر معاصر ايراني و سردمدار شعر سپيد متولد ١٣٠٤ هجري شمسي است .
١. ملائکه و شياطين (١٩٥٠) بياتي در اين دفتر شاعري است کاملا مقلد که ميکوشد ناگفته هاي شـاعران گذشـته را در شعر خود به تصوير بکشاند.
از اين مجموعه به بعد است کـه شـعر شـاملو دربرگيرنده انديشه هاي فلسفي او نيز ميشود.
اگر شـعر شـاملو بـا حذف وزن عروضي و ابهام معنايي سرانجام توانسته به مثابه شعر پذيرفته شـود، بـه ايـن سبب است که موفق شده اين راه هاي خلاف عادت و انتظار را از هر دو جهت در شـعرش بگشايد.
(شاملو، ١٣٤٩، شکفتن در مه ، شعر که زندان مرا بارو مباد) عادت ستيزي شعر شاملو هم در حوزه معاني و عواطف و هم در حـوزه نحـو بيـان کـه خود متأثر از همان معاني و عواطف از يک سو و نگرش نو نسبت بـه شـعر و تعهـد آن از ديگر سو است ، از جمله موانع گسترش و نفوذ وسيع آن در ميان مردم و بسـياري از ادبـا است .
پرداختن بـه اجتماع و سياست که از شاخصه هاي شعر معاصر است ، در شعرشان ، جايگاهي در خـور را به خود اختصاص ميدهد.