چکیده:
هدف: ارزیابی وضعیت معابر شهری منطقه 20 شهرداری تهران از نظر قابلیت انجام سفرهای پیاده و پیادهروی ورزشی روششناسی: داده های مورد استفاده به روش میدانی مشاهدهای از تمامی معابری که عنوان خیابان یا بلوار داشته اند گردآوری شدهاند. در این خصوص، 24 سنجه در نظر گرفته شده و هر سنجه برای هرکدام از معابر توسط دو گروه مشاهدهگر به طور جداگانه از صفر تا 10 ارزش گذاری شدهاند و میانگین رقم، در محاسبات منظور گردیده است. سپس با استفاده از روش AHP برای هر سنجه ضریب اهمیتی به صورت نسبتی از عدد 1 تعریف شده و رقم سنجه در آن ضرب شده است. وضعیت هر محله از نظر قابلیت پیاده روی، به صورت درصدی از حالت استاندارد و مطلوب محاسبه شده و مورد تحلیل قرار گرفته است. یافتهها: شاخص قابلیت پیاده روی در کل منطقه 76/45 درصد بهدست آمده که می رساند معابر و خیابان ها به لحاظ سنجه های مورد بررسی، قابلیت های ضعیفی برای پیاده روی دارند. در این منطقه، محلات تازه احداث شده شرایط بهتری نسبت به وضعیت میانگین منطقه داشته اند، هرچند وضعیت در این محلات نیز چنان که باید مطلوب نبوده و در بهترین حالت، محله حمزهآباد تنها 47/57 درصد از شرایط مطلوب را دارا بوده است. محلاتی که طی سه تا پنج دهة قبل بدون برنامهریزی و با معاملات غیررسمی و قطعه بندی ها و گذربندی های خودخواسته شکل گرفته اند، پایین ترین قابلیت پیاده روی را به خود اختصاص داده اند. پایین ترین میزان مربوط به محله شهادت است که در حدود سه دهة قبل مخصوصا با اسکان معاودین عراقی شکل گرفته و رقم31/36 درصد در شاخص مربوط را به خود اختصاص داده است. نتیجهگیری: معابر منطقه 20 شهرداری تهران در مجموع برای پیادهروی و انجام سفرهای پیاده جذاب نبوده و از شرایط مناسبی برخوردار نیستند. اصلاح، تسطیح، تعریض و ایمنسازی پیادهروها مهمترین اقداماتی است که خواهد توانست در تشویق سفرهای پیاده مؤثر افتد.
Objective: Evaluating and analyzing the capabilities of urban pathways in Tehran district 20th municipality for hiking and sport walking Methodology: The data used in the study is collected from all the pathways named streets or boulevards. In this regard, 24 measures were taken and each street in two different times evaluated by two observers according to each measure in 11 spectra from 0 to 10, and the average figure for each measure was considered. Then, using the AHP model, the coefficient of importance is defined for each measure as a fraction of 1 and was multiplied in the obtained figure. The status of each neighborhood walkability, considered and analyzed as a percentage of the optimum or standard status. Results: Findings showed that walking capability index in the whole region was 45/76 percent .It concludes that, in the study area pathways provide poor walking capabilities and facilities. The neighborhoods that were formed during the past three to five decades with informal transactions and self-imposed land segmentation have the lowest walking capability. Among all, Shahadat neighborhood which has formed in about three decades ago, especially from the expulsion of Iraqi refugees showed the most unfavorable conditions. Conclusion: The passageways of the 20th district of Tehran municipality are not attractive for walking and hiking, and do not provide suitable conditions for pedestrian. Improving, tabulating, widening, and securing them are the most actionable steps that can be taken to encourage walking.