چکیده:
هویت یکی از موضوعات بسیار مهم و چالش برانگیز در عرصه معماری معاصر ایران بوده که دارای پیشینه تاریخی در این سرزمین می باشد، به گونه ای که می توان آن را از اصلی ترین مولفه ها در طراحی معماری گذشته ایرانی برشمرد. بهمین علت، بازشناسی هویت در طراحی فضاهای شهرهای سنتی را می توان یکی از مهمترین وظایف پژوهشگران دوره معاصربه منظور دستیابی به یک معماری با هویت دانست. هدف از این نوشتار بررسی و بازنگری هویت در طراحی باغ ها و پارکها بعنوان فضاهای سبز در طراحی شهرهای گذشته و کنونی ایرانی بوده تا بدین وسیله بتوان، اصول ومولفه های دارای هویت ایرانی را در طراحی فضاهای سبز شهرهای معاصر تبیین نمود. این مقاله گامی است در تحلیل وتشریح مفهوم هویت در معماری فضای سبز ایرانی در دستیابی به راهبردهای هویت بخش در فضای سبز شهری معاصر ایران. روش تحقیق اتخاذ شده به صورت توصیفی- تحلیلی بر پایه مطالعه متون کتابخانه ای و اسناد تصویری خواهد بود. نتایج و یافته های حاصل از بررسی ها و ارزیابی جایگاه هویت در معماری باغ های ایرانی و پارکهای معاصر ضمن دستیابی به معیارهای واجد هویت در طراحی فضای سبز، بیانگر آن می باشندکه هویت عاملی اساسی در طراحی باغ های ایرانی بوده که در روزگار معاصر با ورود نوگرایی و جایگزینی الگوهای پارک های غربی جایگاه آن به فراموشی سپرده شده است.
خلاصه ماشینی:
بازشناسی مفهوم هویت در فضاهای سبز سنتی و مدرن ایرانی: باغ ها و پارک ها 1 هانیه فدایی تمیجانی چکیده : هویت یکی از موضوعات بسیار مهم و چالش برانگیز در عرصه معماری معاصر ایران بوده که دارای پیشینه تاریخی در این سرزمین می باشد، به گونه ای که می توان آن را از اصلی ترین مولفه ها در طراحی معماری گذشته ایرانی برشمرد.
از آنجا که معماری هیچگاه پدیده ای منفعل و تنها مجموعه ای از فرمها و اشکال نبوده و رسالت اصلی آن ، ایجاد فضایی کیفی و آفرینش مکانی در جهت بهره وری نیازهای مادی و معنوی ساکنان آن می باشد، لذا ویژگی های کیفی و مفهومی شهرها در مکان های مختلف جهان همواره ارایه دهنده هویت آنها بوده است (دریای لعل و حوصله دار صابر،١٣٩٢: ١٥).
این مطالعه و بررسی در باب کیفیات هویتی فضاهای تاریخی از آن جهت اهمیت دارد که پذیرش و رواج معماری غربی در ایران که از دوره قاجاریه آغاز گردیده ، پذیرشی عالمانه و آگاهانه نبوده وناشی از خود باختگی شاهان قاجار و سران کشور در برابر بیگانه بوده است که با سفر به فرنگ به نوعی مرعوب توسعه صنعتی بیگانگان شده و به نحوی دچار از خود بیگانگی و بحران هویت گشته اند(نقی زاده ، ١٣٧٩: ٨٦).
فضاهای سبز، درمعماری منظر شهرهای گذشته ، در مقیاس کلان غالبا باغ ها یوده اند که به عنوان اصلی ترین فضاهای سبز در این شهرها شناخته شده و مفهومی عمیق در فرهنگ ایرانی داشته اند و در دوره معاصر جای خود را به پارک ها داده اند که فضایی بسیار مهم در زندگی اجتماعی شهر نشینان محسوب می شوند.