چکیده:
یهودیان در طول تاریخ، بهدلیل برخی ویژگیهای خاص و دارابودن نعمتهایی ویژه که خداوند، در مقطعی از زمان، به آنها عطا کرده بود، همواره خود را برتر از دیگران و قوم برگزیده میدانستند. انعکاس این تفکر، در آیات قرآن و نحوة تعامل یهودیها با اسلام، در شناخت بهتر آنها و نوع رفتار و تعامل آنان با پیروان سایر ادیان، موثر است. این پژوهش، بهصورت توصیفی - تحلیلی، نشان میدهد که با توجه به آیات قرآن، ادعاهای یهودیان مبنی بر ممتاز بودن نزد خدا، پذیرفته نیست و برتری یهود بر عالمیان، متعلق به مقطع زمانی مشخص، در بعضی جهات خاص و مشروط به اطاعت اوامر الهی است.
Throughout history, Jews have always considered themselves superior to others and chosen people because of certain characteristics and special blessings that God has bestowed upon them at some point in time. This thought reflected in some Quranic verses and the way Jews interact with Islam is effective in better understanding them and the type of their behavior and interaction with the followers of other religions. This paper attempts to indicate that, by a descriptive-analytical way, according to the verses of the Qur'an Jewish claims on their superiority to God are not accepted. The achievements trace that their superiority over the worlds is conditional on obedience to divine commands and belongs to a certain period of time.
خلاصه ماشینی:
یهود، فرزندان و دوستان خدا در آیۀ هجده سورۀ مائده، خداوند یکی از مهمترین ادعاهای یهودیان را که حکایت از روحیۀ خودبرتربینی آنان دارد، بیان میکند: (وَ قالَتِ الْيَهُودُ وَ النَّصارى نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ وَ أَحِبَّاؤُهُ قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُمْ بِذُنُوبِكُمْ بَلْ أَنْتُمْ بَشَرٌ مِمَّنْ خَلَقَ يَغْفِرُ لِمَنْ يَشاءُ وَ يُعَذِّبُ مَنْ يَشاءُ وَ لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما وَ إِلَيْهِ الْمَصيرُ): یهود و نصارى گفتند: ما فرزندان خدا و دوستان [خاص] او هستیم.
(قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُمْ بِذُنُوبِكُمْ): بگو پس چرا شما را در برابر گناهانتان مجازات مىكند (قرآن کریم، مائده: 18)؛ یعنی اگر محبوب خدا بودید و نزد او مقامی ویژه داشتید، نباید شما را عذاب میکرد؛ ولی بهخاطر گناهانتان عذاب میشوید و این، دلیل بر رد ادعای فرزندی و محبوبیت ویژۀ آنان است؛ زیرا مجازات، نشانۀ ارتباطنداشتن فوقالعادۀ آنها با خدا به شمار میرود و اینکه مانند سایر اقوام، در صورت ارتکاب خطا، خداوند بر آنان غضب کند.
» این لحن تهدیدآمیز، بیانگر آن است که خداوند، نه تنها امتیازی ویژه برای یهودیان قائل نیست و آنان را دوست و محبوب خود قرار نداده؛ بلکه از رفتار آنها نیز ناخشنود است و ایشان باید مانند سایر مردم، در قیامت، پاسخگوی اعمال خویش باشند.
یهود، مدعی حصر هدایت یکی دیگر از ادعاهای یهود این است که فقط آنها بر حق و دیگران بر طریق باطل هستند و گمان میکنند که خداوند، تنها آنان را هدایت کردهاست و غیریهودیان، گمراهند؛ به همین دلیل، دیگران را نیز دعوت میکنند که مثل یهودیان شوند و اگر تقرب و رضوان الهی را میخواهند، بهواسطۀ هدایت ایشان، به آن دست یابند.