چکیده:
پرستش و بندگی از محوریترین آموزههای قرآنی و اسلامی است. پرستش از جایگاه ویژهای برخوردار میباشد، زیرا ناظر به هدف آفرینش انسان است. زندگی بشر بر مدار این حقیقت میگردد با توجه به فرمایش خدا در قرآن: ﴿ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ﴾(ذاریات/56). به نظر میرسد واژه «عبودیت»- به دلیل کاربردهای آن- به مفهوم «بندگی»، «بردگی»، «مملوکیت» و مانند آن است. پرستش روحی است که به اعمال حیات میبخشد، و معبر اصلی هدایت فرهنگی است بدین صورت که هر فرد ناخودآگاه بر جامعهاش تأثیرگذار است رفتار هر فرد جامعه را نیز به جامعه آرمانی میرساند. در این نوشتار سعی شده تا ابتدا معنای عبودیت و فرهنگ و سپس تأثیر آن بر کمال مورد بررسی قرار گیرد. در برخی موارد برای کاملتر شدن بحث، روایاتی آورده شده است. از جمله نقشهایی که بر فرد و اجتماع دارد عبارتاند از تسلط معنوی- کمال فردی و اجتماعی- عاقبت به خیری و شهادت و... است. یکی از مواردی که عبودیت در آن نقش دارد، از خودگذشتگی است که در ارتباط با دیگران مفهوم پیدا میکند، بنابراین عبودیت در بخش اجتماعی نیز مورد بررسی قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
تکنولوژي روز به روز در حال پيشرفت است و به واسطه آن مشغله انسان ها بيش تر شده ، و وقتي مشغله بيش تر شود استرس و نگراني بيش تر ميشود و اين اسـترس هـا بـه خاطر اين است که عملشان روح [عبوديت ] ندارد يا به عبارتي هدف ندارند.
مطالعه و بررسي آيات مربوط به عيسي و يوسف و داوود و سليمان (عليهم السلام ) و کارهاي شگفت آور آنـان ، مـا را بـه ايـن نکتـه هـدايت ميکند(سبحاني، ج ٥: ١٧٢ ١٧٧) و نيز در آيه ديگر ميفرمايد: حضرت يوسـف پيـراهن خود را به وسيله فردي که قرآن او را «بشير» مي خواند براي يعقوب فرستاد و گفت آن را بر چهره پدرم بيفکن ، او بينايي خود را باز مي يابد.
ايـن قدرتي است که بر اثر عبوديت خالق خود و به اذن او به دسـت آورده است (يوسـف /٩٣ و ٩٦)، به اين دليل که هر کس در مسير پرستش خدا باشد خدا نيـز بـه پـاس ايـن عمـل خيرش ، نعمتي به او ميبخشد، که در ساير افراد وجود ندارد(نظر نگارنده ).
عبوديت خداوند، «شرح صـدر» و ظرفيت روحي وسيعي به انسان مي بخشد، به گونه اي که حتي در سخت ترين شرائط از تحمل و رضاي خاصي برخوردار اسـت : ﴿حسبنا الله و نعم الوکيل ﴾(آل عمـران /١٧٣)، و نيـز مولايمان علي(عليه السلام ) مي فرمايد: «بـراي خـدا در [حالـت رفـاه و] آسـاني، نعمـت تفضل است و در [حالت ] سختي، نعمت پـاک شـدن [از گنـاه ] اسـت »(تميمـي آمـدي: ١٠٠).