چکیده:
زیست اجتماعی اقتضائات مخصوص به خود را دارد و مهارت ها و توانایی های ویژهای را می طلبد. آموزش این مهارت ها در نظام آموزشی کشور، عمدتا ذیل درس مطالعات اجتماعی قرارگرفته است. این نوشتار برآن است که جایگاه هم زیستی مسالمت آمیز پیروان ادیان الهی را به عنوان یکی از موضوعات مهم آموزش مطالعات اجتماعی با بهره گیری از اندیشه اسلامی مورد بررسی قرار دهد. بنابراین به طرح این پرسش ها می پردازد: که همزیستی مسالمت آمیز پیروان الهی در اندیشه اسلامی چگونه تعریف می شود؟ اهمیت آن چقدر و مصادیق آن کدام است؟ نتایج این پژوهش که به شیوه توصیفی تحلیلی سامان یافته، نشان می دهد که اندیشۀ اسلامی بر ضرورت و به رسمیت شناختن این نوع هم زیستی، تاکید قابل توجهی دارد. بر مبنای «اصل متعالی کرامت انسانی»؛ هم زیستی مسالمت آمیز پیروان ادیان الهی در جامعه واحد به نحو برجسته ای مورد تاکید است. این نوع هم زیستی بدین معنا است که با وجود یک دین غالب، پیروان سایر ادیان در چارچوب مشخصی از حق حیات و سایر حقوق انسانی- اجتماعی برخوردارند و نقش هم زیستی در پیوند اجتماعی و پیشرفت روزافزون جوامع با تاکید بر نقاط مشترک غیرقابل انکار است. برخورداری از «حقوق همانند»، انجام مناسک دینی، عبادات، برگزاری اجتماعات دینی و اعمال حقوق مدنی بهویژه در احوال شخصیه (نکاح، وصیت، ارث و...) بر مبنای دو محور توحید و نفی شرک برای پیروان ادیان الهی که شرائط مربوط به زندگی تحت لوای حکومت اسلامی (شرائط ذمّه) را پذیرفته اند از جمله مصادیق این هم زیستی اجتماعی است.
Historical geography is an interdisciplinary study of history and geography. The study of the effects of geographical environment on historical events, the evolution of governments and border developments is the main subject of this science. Historical geography, which emphasizes place as one of the pillars of history, has many applications in teaching history. Geographical and historical maps and books, local histories, antiquities, monuments and historical photographs are used as historical geographical materials. Reconstructing past landscapes, which is one of the important goals of historical geography, is very important and practical in learning history. One of the research methods in historical geography is to focus the subject of study on the small geographical area and deepen it in the time span. With this approach on historical evidence as a discussion to objectify the application of historical geography in history education, Kurdistan is considered as a geographical and historical category and its historical geographical developments during the Mongol period (7th century AH) are studied. The questions that arise in this research are: What is the use of historical geography in teaching history? What changes did the historical geography of the Kurds change during the Mongol period? To answer these questions, with the method of historical research and descriptive-analytical, it was that historical geography in history education has caused the objectification of history lessons and expanded students' understanding of historical topics and historical geography of Kurdistan as a research example of this article in The Mongol period experienced important social and political changes.
خلاصه ماشینی:
اين نوشتار برآن است که جايگاه هم زيستي مسالمت آميز پيروان اديان الهي را به عنوان يکي از موضوعات مهم آموزش مطالعات اجتماعي با بهره گيري از انديشه اسلامي مورد بررسي قرار دهد.
پيشينه پژوهش مقالات و کتاب هاي متعددي در مورد نگاه اسلام به صلح و زندگي اجتماعي و تعبير ديگر همزيستي مسالمت آميز پيروان اديان الهي نگارش يافته که به برخي از آن ها اشاره مي کنيم : کريمينيا (١٣٨٦)، در کتاب خود با عنوان « همزيستي مسالمت آميز در اسلام و حقوق بين الملل » به جايگاه زيست اجتماعي مسالمت آميز در ساختار سازمان ملل و ديگر اصول حقوق بين الملل و نيز بررسي ديدگاه اسلام و قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران و تحقق کامل همزيستي مسالمت آميز در حکومت جهاني حضرت مهدي (عج ) پرداخته است .
٢ قرآن کريم براي تأمين هم زيستي مسالمت آميز راه هاي گوناگوني را سفارش کرده است که مهم ترين آن ها عبارت اند از: اصل هم بستگي (هم زيستي) اجتماعي برخي از آيات قرآن ، براي ايجاد هم بستگي اجتماعي ميان پيروان اديان الهي، با تأکيد بر ايمان به خدا و پيامبران الهي سعي در تشريح مباني و مفاهيم مشترک به عنوان مؤلفه - هاي هم بستگي اجتماعي داشته اند٣» و بدين طريق در صدد خارج نمودن هم بستگي اجتماعي از قلمرو مسلمانان بوده اند تا پيروان اديان متفاوت آسماني را نيز در اين قلمرو شريک نمايند، به عبارت ديگر به أشکال گوناگون به اولين اصل مشترک در اديان آسماني يعني ايمان به خداي يکتا و فرستادن پيامبران الهي توجه داده شده زيرا ايمان به خدا را امري فطري معرفي ميکند که تمامي انبيا بر آن تأکيد داشته اند.
از اين رو در مباني اسلامي و روايات مختلف ، همواره و به صورت جدي همزيستي مسالمت آميز پيروان اديان الهي مورد تأکيد بوده و بر زندگي جمعي توأم با صلح ، عدالت و برابري بين آنها تأکيد شده است .