چکیده:
وقتی سخن از اعتراض بهمیان میآید بلافاصله ذهن متوجه شاعرانی چون: اخوانثالث، شاملو، کسرایی، مصدق، شفیعیکدکنی و شاعرانی از این دست میشود و شاید پذیرش اندیشۀ اعتراض سهراب سپهری (1307-1359 هجری شمسی) به نظام اجتماعی- سیاسی جامعۀ عصرخود برای بسیاری بهسختی قابل پذیرش باشد؛ زیرا وی با هنجارگریزی در این زمینه، شیوهای متفاوت از دیگران را برگزیده است. رویکرد متفاوت او به این مقوله، دریافت جنبۀ اعتراض او را برای بسیاری با دشواری مواجهکرده است. پژوهش حاضر به بررسی دو سرودۀ او با عنوان «آب» و «پشت دریاها» میپردازد و میکوشد با نمایاندن شیوههای اعتراض سپهری به شناخت بُعدی از شخصیت و جهانبینی وی بپردازد که تاکنون مغفول مانده است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است و نتایج با استفاده از شیوۀ تحلیل محتوا تجزیهوتحلیل میشود. نتایج نشان میدهد که سپهری با ترسیم جامعۀ مطلوب و آرمانی خود میکوشد با تقابل وضع موجود در مقابل وضع مطلوب، اعتراض خود را به وضع موجود نشان دهد.
when we speak about protest, Immediately the mind becomes attention of the poets such as Akhavan-Sales, Shamlou, Kasrai, Mosadegh, Shafiei Kadkani, and poets like them. perhaps the idea of protest by Sohrab Sepehri (1928-1980 AD) to the sociopolitical system of the community of his own age, for many It is difficult to accept, because he has chosen a different way from others in this context called deviation. Because of a different approach he had to this category, he has faced difficulty getting many of his objections. The present study seeks out two of his poems, "Ab" and "Poshte daryaha", and he tried recognizing his personality and globalization by presenting Sohrab Sepehri's protesting methods, which has been neglected so far. The research method is descriptive-analytic and the results are analyzed using a content analysis method. The results show that Sepehri tries to show his protest against the status quo by drawing his utopia and by opposing the status quo to the ideal one (utopia).
خلاصه ماشینی:
آرمان شهر سپهري، اعتراض خاموش به سياست هاي عصر پهلوي دوم مينو محمدي دانشجوي دکتري زبان و ادبيات فارسي ، دانشگاه کردستان ، سنندج ، ايران سيد احمد پارسا استاد، گروه زبان و ادبيات فارسي ، دانشگاه کردستان ، سنندج ، ايران قهرمان شيري استاد، گروه زبان و ادبيات فارسي ، دانشگاه بوعلي سينا، همدان ، ايران چکيده وقتي سخن از اعتراض به ميان ميآيد بلافاصله ذهن متوجه شـاعراني چـون : اخـوان ثالـث ، شـاملو، کسـرايي، مصـدق ، شفيعيکدکني و شاعراني از اين دست ميشود و شايد پذيرش انديشۀ اعتراض سهراب سپهري (١٣٠٧-١٣٥٩ هجري شمسـي) بـه نظـام اجتمـاعي- سياسـي جامعـۀ عصـرخود بـراي بسـياري بـه سـختي قابـل پـذيرش باشـد؛ زيـرا وي بـا هنجارگريزي در اين زمينه ، شيوه اي متفاوت از ديگران را برگزيده است .
وي هـم چـون هـر انسان آگاه ديگري از نابه سامانيهاي اجتماعي متأثر شده است ، اما از آن جا که اعتراض و انتقاد او از وضعيت حاکم ، بيسرو صـدا و خـالي از شـعارهاي معمـول و دور از همهمـه و جنجال بود، بسياري او را انساني بيدرد ميداننـد و نقـش وي را در تعهـد در قبـال جامعـه کمرنگ جلوه ميدهند، حال آن که ريشه و بنيـان اعتـراض هـاي او را بسـياري از سياسـت هاي عصر پهلوي دوم شکل ميداد و وي را براي بيان کشف راه هايي نو وامـيداشـت کـه آرمان شهر گونه اي از راه هاي فرياد و اعتراض و نشان دادن حـس تعهـد و مسـئوليت او در شعر بود.