چکیده:
پیشگیری از سوء مصرف مواد اعتیادآور در میان دانشجویان مستلزم طراحی و اجرای آییننامه انضباطی است که در آن، نسبت به کلیه رفتارهای مؤثر بر این آسیب اجتماعی اعم از تبلیغ، تشویق و تحریک به استعمال و نگهداری و توزیع آلات و ادوات استعمال، تخلفانگاری صریح و جامعی انجام گرفته باشد. بهعلاوه، در قبال دانشجوی معتاد، نمیتوان بدون توجه به اهداف و سازوکارهای اصلاحی درمانی از تدابیر طردکننده استفاده نمود. زیرا چنین برخوردی موجب غفلت از علت و تمرکز بر روی معلول شده و با محروم نمودن دانشجوی معتاد از ادامه تحصیل، وی را در اعتیاد بیشتر فرو خواهد برد. افزون بر این، رعایت اصل تناسب میان تخلف و مجازات انضباطی، نقش موثری در تحقق اهداف پیشگیرانه خواهد داشت. تحقیق حاضر با روش توصیفی تحلیلی به بررسی نقایص آییننامه انضباطی دانشجویان در جهت پیشگیری از سوءمصرف مواد اعتیادآور در میان دانشجویان پرداخته است. با توجه به مبانی جرمشناسی، نتایج تحقیق نشان داد که آییننامه مذکور به لحاظ نقصهایی که در تخلف انگاری تمامی رفتارهای مرتبط با سوءمصرف مواد اعتیادآور، عدم توجه به سازوکارهای اصلاحی درمانی و نامتناسب بودن نظام تنبیه گذاری دارد، فاقد قابلیت لازم جهت پیشگیری از سوء مصرف مواد اعتیادآور در میان دانشجویان است.
Drug abuse prevention among students to be planned and enforced a disciplinary regulation that prohibits all effective conducts including abuse advertising or encouraging, possessing or distributing abuse means explicitly. Also excluding measures could not be used against addict students without regarding redundant the correctional purposes and mechanisms. Because this manner of treating leads to ignoring the causes and focusing on the effects, then it deprives education by which makes him more addicted. moreover the proportionality between the disciplinary sanction and the violation has an effective role in achieving preventing purposes. This study was descriptive-analytic and targeted to explain the shortcomings of the “ students disciplinary regulation”, to play preventing role. Regarding criminological basics this study shows that the “ regulation” lacks the necessary probabilities to drug abuse prevention among the students, because of shortcomings in legislating all conducts related to substance abuse as violation, ignoring correctional mechanisms, and disproportionality in penalizing.
خلاصه ماشینی:
صرامی، حمید و دیگران ، بررسی دو دهه تحقیقات شیوع شناسی مصرف مواد در بین دانشجویان دانشگاههای ایـران ، فصلنامه اعتیادپژوهی، شماره ٢٧، پاییز ١٣٩٢، ص ٩-٣٦ حال پرسش هایی که میتوان مطرح نمود عبارتند از این که : ١- مرجع وضع تخلفات مربوط بـه سوءمصرف مواد اعتیادآور توسط دانشجویان ، بـر اسـاس کـدام مبنـای قـانونی خـود را بـرای وضـع تخلفات مذکور صالح دانسته ؟ و بر چه مبنایی، مرجع رسـیدگیکننـده را تعیـین نمـوده اسـت ؟ ٢- نارساییهای آیین نامه مذکور در مورد تخلف انگاری رفتارهای مربوط به سوءمصرف مواد چیست ؟ ٣- جایگاه اصلاح و درمان دانشجویان معتاد در تدابیر انضباطی چگونه ترسیم شده اسـت ؟ و اینکـه ٤- نواقص این آیین نامه در رابطه با فردیسازی مجازات های انضباطی و تناسـب میـان تخلـف و تنبیـه کدام اند؟ سوالات فوق را میتوان در دو قالب کلی قرار داد.
١. ماده ٢٠ قانون اصلاح قانون مبارزه با مواد مخدر: «هرکس آلات و ادوات مخصوص تولید یا اسـتعمال مـواد مخـدر یـا روان گردان های صنعتی غیر دارویی را وارد کند، بسازد، خرید یا فروش کند، علاوه بر ضبط آنها به یک میلیـون تـا پـنج در شرایط کنونی که در شیوه نامۀ اجرایی جدید آیین نامه انضباطی بـه تخلـف انگـاری مسـتقلی نسبت به رفتارهای فوق الذکر اشاره ای نشده است ، ارتکاب هر یک از این رفتارها تنها میتواند ذیل عنوان رفتار خلاف شئون موجب تنبیه انضباطی درجه ١ تـا ٥ گـردد.