چکیده:
به دنبال جهانی شدن بیماری کرونا، مسایل زیادی مطرح شده که یکی از آنها، بحث مسیولیت مدنی فردی است که به واسطه وی، بیماری به دیگری سرایت پیدا میکند. اثبات ضمان جبران خسارت بهبارآمده از سرایت بیماریهای مسری همچون کرونا، پس از علم به خصوصیات این بیماری و شرایط و اسباب ایجاد مسیولیت ممکن است. این نوشتار با هدف بررسی مسیولیت مدنی از سرایت بیماری کرونا تهیه شده است. بنابراین ابتدا برخی از خصوصیات بیماری مذکور بیان شده و پس از آن شرایط مسیولیت مدنی در رابطه با بروز خسارت از سرایت بیماری کرونا بررسی شده است. در ادامه به شیوه تحلیلی اسباب ایجاد مسیولیت و رفع آن موردنظر قرار گرفته است. نتیجه کلی آن است که اگر فرد مبتلا به ویروس کرونا، باعث سرایت بیماری مذکور به دیگری شود و موجب اتلاف منافعش گردد، مسیول جبران خسارت بهبارآمده میباشد؛ مگر آنکه بتوان خسارت ایجادشده را به خود شخص متضرر نسبت داد.
Some issues have been raised because of the globalization of corona disease, one of which is the civil responsibility for the individual through whom the disease is transmitted to another. Proof of indemnification caused by the transmission of infectious diseases such as corona, after knowing the characteristics of the disease and the conditions and causes of responsibility is possible. This study aims to investigate civil responsibility for the spread of corona disease. Therefore, first, some of the characteristics of the disease are stated and then the conditions of civil responsibility for relation to the occurrence of damage from the spread of corona disease are examined. The reasons for creating and eliminating responsibility have been considered by using an analytical method in the following. The general conclusion is that if a person infected with the coronavirus spreads the disease to another and loses his or her benefits, he or she will be responsible for indemnification; Unless the damage can be attributed to the victim himself.
خلاصه ماشینی:
چنانچه در بیان ویژگیها و خصوصیات بیماری کرونا گذشت، خطرناک بودن بیماری مذکور تا آنجایی است که ده برابر آنفولانزای خوکی پیشبینی شده است؛ و وجود چنین ضرری در سرایت بیماری کرونا که در مواردی ایجاد مسئولیت قهری میکند، مطابق با ماده ۵۲۱ قانون مجازات اسلامی سال ۱۳۹۲ قابل پیشبینی است؛ زیرا در بسیاری از موارد رابطه سببیت عرفی بین فعل خوانده و ضرر محقق ميباشد.
فرض دوم: اگر شخصی نداند که به بیماری کرونا مبتلا است، ولی برخلاف دستورات سازمان بهداشت و کارشناسان سلامت عمل کند و اقدامات پیشگیرانه انجام ندهد و موجب ابتلای دیگری به بیماری کرونا گردد و به این طریق به دیگری ضرری برساند؛ درحالیکه او اقدامات پیشگیرانه را تا حد ممکن انجام داده است، باز هم مسئولیت جبران خسارت را باید به عهده بگیرد؛ زیرا آگاهی و عدم آگاهی شخص در مسئولیتی که در اثر اتلاف برای وی ایجاد شده است، تأثیری ندارد؛ چراکه در اتلاف مسئولیت محض پذیرفته شده و آگاهی مقدمه تقصیر است که مبنای مسئولیت در باب اتلاف نیست.
آنگاه که فردی باعث میشود ویروس کرونا به دیگری سرایت کند که در اثر آن خسارات مالی و جانی بر وی وارد میآید، درحالیکه مباشر شخص دیگری است؛ در این موارد اگرچه سبب اقوای از مباشر است و ایجاد ضرر به او منتسب گردد، مسبِب ضامن خواهد بود؛ زیرا مشمول قاعده تسبیب خواهند بود.