چکیده:
این مقاله با در نظر داشتن اصول و پایۀ تئوری گفتمان که توسط ارنستتو لا کلائو بستط و توسعه
یافته، نگاشته شده است. جوهر نظریه گفتمان این است که موضوعات تاریخی و اجتماعی» سیاسی
هستند. این مقاله بین سطح آنتیک و انتولوژیک تمییز قائل شده و آثار و شعر شاملو را در آنتولوژی
بررسی کرده است. بر این اساس» آثار شاملو بر محوریّت موضوع آزادی به عنوان مفهومی که
محور حرکتهای اجتماعی و سیاسی یک صد سالة اخیر و هدف و هویّت جنبشهای سیاسی
معاصر ایران بوده، در نظر گرفته میشود. استراتژی و روش این پژوهش این است که چندین
مفهوم اساسی از آثار شاملو استخراج شده سپس مفهوم مرکزی ایدههای او انتخاب شده که از نظر
این مقاله مفهوم آزادی است. در این مقاله شاملی شاعر آزادی نامیده شده است. این مقاله باور
دارد که کثر پدیدههای اجتماعی و ادبی، سیاسی هستند و متن را باید در درون زمینه باید دید و
بررسی کرد.
خلاصه ماشینی:
بر این اساس، آثار شاملو بر محوریّت موضوع آزادی به عنوان مفهومی که محور حرکتهای اجتماعی و سیاسی یک صد سالۀ اخیر و هدف و هویّت جنبشهای سیاسی معاصر ایران بوده، در نظر گرفته میشود.
بنابر این با توجّه به درک و برداشتی که از نظریّۀ گفتمان و نیز آراء اسکینر داشته است، شاملو به عنوان یک موضوع سیاسی ـ اجتماعی فهمیده شده است.
دقیقاً از لحاظ نظری این بدین معنی است که شاعر توانسته است مفاهیم هویّتی این مردم را درونی کند و در فرآیند چنین موضوعی، خودِ شاعر در تاریخ معاصر ایران «درونی» شده است و به یک «ضرورت» بدل گشته است شاملو را در اینجا باید یک دیسکورس/گفتمان در نظر گرفت.
اگر شعر او و بنیادها و مفاهیم شعری او، به شکل وسیعی در جامعۀ روشنفکریِ ایران پذیرفته شده است و شاملو هنوز در این جامعه مؤثّر است، برای این است که او اِلمانهایی (عناصری) را در ادبیّات خودش خلق کرده و در تار و پود فرهنگِ روشنفکریِ ایرانی جا داده است که همچنان پایدار ماندهاند و حتّی در آفرینندگی تصاویر «ملیِ» ایرانی، نقش بازی میکنند.
چنین روابطی مفهومی که توسط یک متفکّر یا نویسنده تعریف شده باشد، جامعۀ خودش را شکل میدهد و خلق میکند که با جامعه یا جوامع دیگر که این جامعه (یا گفتمان) در برابر و در نقد یا تضاد آنها شکل گرفته است، در تخاصم و نبرد است.