چکیده:
یکی از ویژگیهای انسان، خودمهارگری است که فرد را در مواجهه با محرکهای بیرونی و درونی فعال و منشا اثر ساخته و حس رضایت، آسودگی و سلامت روان را برای وی به ارمغان میآورد. این پژوهش، با هدف تعیین میزان رابطه واسطهگری امید در رابطۀ دلبستگی به خدا با خودمهارگری انجام شده است. بدینمنظور 384 شرکتکننده (199 مرد و 185 زن) از افراد متاهل ساکن در شهر قم با روش در دسترس انتخاب شده و پرسشنامههای دلبستگی به خدا، امید و خودمهارگری را تکمیل کردند. دادهها با استفاده از روش آماری همبستگی و تحلیل مسیر، مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. یافتهها نشان داد که دلبستگی ایمان به خدا با امید (19/0) و خودمهارگری (31/0) و امید نیز با خودمهارگری (14/0) رابطۀ مثبت و معنادار دارد. همچنین مشخص شد که امید، رابطۀ دلبستگی به خدا با خودمهارگری را بهطور جزئی واسطهگری مینماید. از نتایج این پژوهش میتوان جهت طراحی بستههای آموزشی و مداخلهای برای ارتقاء خودمهارگری افراد، با توجه به دو متغیر دلبستگی به خدا و امید استفاده کرد.
One of the characteristics of human beings is self-control which makes the person active and source in the face of external and internal stimuli and brings him a sense of satisfaction, comfort and mental health.
This study aimed to determine the relationship between hope mediation in the relationship between attachment to God and self-control.
For this purpose, 384 participants (199 men and 185 women) from married people living in Qom city were selected by the available method and completed the questionnaires of devotion to God, hope and self-control. Data were analyzed using statistical method of correlation and path analysis.
Findings showed that attachment of faith in God has a positive and significant relationship with hope (0.19) and self-control (0.31) and hope withself-control(0.14).
It was also found that hope mediates the relationship between attachment to God and self-control in part. The results of this study can be used to design educational packages and interventions to improve self-control of individuals, according to the two variables of attachment to God and hope.
خلاصه ماشینی:
نقش واسطهگری امید در رابطه دلبستگی به خدا با خودمهارگری The mediating role of hope in the relationship between attachment to God and self-control ✍احمد عرفانی / کارشناس ارشد روانشناسی اسلامی، مؤسسه آموزش عالی اخلاق و تربیت، قم، ایران.
این پژوهش، با هدف تعیین میزان رابطه واسطهگری امید در رابطۀ دلبستگی به خدا با خودمهارگری انجام شده است.
از نتایج این پژوهش میتوان جهت طراحی بستههای آموزشی و مداخلهای برای ارتقاء خودمهارگری افراد، با توجه به دو متغیر دلبستگی به خدا و امید استفاده کرد.
It was also found that hope mediates the relationship between attachment to God and self-control in part.
بنابراین، این پژوهش بهدنبال پاسخ به این سؤال است که آیا میان سه متغیر دلبستگی به خدا، امید و خودمهارگری روابط معناداری برقرار است؟ و اینکه آیا امید، رابطه دلبستگی به خدا با خودمهارگری را واسطهگری مینماید؟ روش پژوهش این پژوهش، با رویکرد کمّی انجام گرفته و پژوهشی توصیفی از نوع همبستگی است.
در این پژوهش برای سنجش رابطه دوگانه متغیرها از روش آماری همبستگی پیرسون در نرمافزار SPSS نسخه 24 و برای آزمون نقش واسطهای متغیر امید، از چارچوب نظری بارون 4 و کنی 5 ( Snyder, C.
برای بررسی نقش واسطهای امید در رابطه دلبستگی به خدا با خودمهارگری، از روش تحلیل مسیر در نرمافزار AMOS بر اساس چارچوب پیشنهادی بارون و کنی (1986) استفاده شد.
Kerret, D, Orkibi, H, Ronen, T, (2016), Testing a model linking environmental hope and self-control with students’ positive emotions and environmental behavior, The Journal Of Environmental Education, 47(4), p.