چکیده:
تصور مواجهه با دیگری، اغلب تصوری غریب است. ما هر اندازه هم که کنجکاو و مایل به کشف جهانهای دیگر بوده و از تمنای چنین کشفی بر سر ذوق باشیم، اما نمیتوانیم بر تمامی اضطرابها، تردیدها و گاه حتی ترسهای خویش فائق آئیم. این ترسها در سطحی کلان، البته ممکن است بهزودی ما را در لاک دفاعی یا حتی حالت تهاجمی قرار دهد و هیچ کم نیستند شواهدی در درازای تاریخ که مؤید چنین حالتهایی است. با این همه، با فرضِ ناگزیر ارتباطات میانفرهنگی در روزگار کنونی، میتوان این ارتباطات را چونان جریانی از تعدیل شخصیت و هویتهای انسانی-اجتماعی به شمار آورده و از این رو، بر گسترش آن در یک چارچوبِ فراگیر پای فشرد. بنابراین، مقالة حاضر مبتنیبر چنین نگاهی و بر اساس نوعی روششناسی تفسیری، بهدنبال فهم چگونگی این امر بوده است. در این راستا، با بهرهگیری از فیلم سینمایی «هفت سال در تبت» که بر پایة داستانی واقعی ساخته شده است، نشان دادهایم که ارتباطات میانفرهنگی جدای از امکان شکوفایی هویتهای چندوجهی، زمینة تعدیل خود شخص در نسبت با خودش و نیز، تعدیل نگاه او به دیگران را فراهم میسازد. این امر مراتب گوناگونی داشته و در صورتهای مختلفی تجلی مییابد که در این مقاله به آن پرداخته خواهد شد.
The imagination of encountering others is often a strange one. As much as we are curious and eager to explore and discover other worlds, and as much as we rejoice over the desire for this discovery, we cannot overcome all our anxieties, doubts, and sometimes even fears. These fears may put us in a defensive or offensive position on a macro level, and there are great pieces of evidence for these positions throughout history. However, assuming that intercultural communications are inevitable today, these communications can be considered as a process of modifying individual and social personality and identity; thus, it can be expanded to an inclusive framework. Therefore, this article is based on such a view. This article has sought to understand how this is done, using a kind of interpretive methodology. In this regard, using the film "Seven Years in Tibet," which is based on a real story, we have shown that intercultural communication, apart from the possibility of the development of multiple identities, also allows the person to modify one's view of oneself and others. This issue, of course, has different levels and appears in different forms, which will be discussed in this article.
خلاصه ماشینی:
در ایـن راستا، با بهره گیری از فیلم سینمایی «هفت سال در تبت » که بر پایۀ داسـتانی واقعـی سـاخته شده است ، نشان داده ایم که ارتباطات میان فرهنگی جدای از امکـان شـکوفایی هویـت هـای چندوجهی، زمینۀ تعدیل خود شخص در نسبت با خودش و نیز، تعدیل نگاه او بـه دیگـران * استادیار مردم شناسی، عضو پژوهشکدة مطالعات و سیاست گذاری اجتماعی، دانشـگاه علامـه طباطبـائی، تهران ، ایران ، b.
واقعیـت آن اسـت کـه امـروز بـه واسـطۀ فرایندهایی همچون شکل گیری دولت های ملی و جهـانیشـدن ، بـیش ازپـیش بـا انـواعی از استانداردسازی و همگون سازی فرهنگی روبه رو هستیم (گل محمدی، ١٣٩٣: ٨١)؛ امری کـه به واسطۀ آن بسیاری از گروه های اقلیت ، خوار شـمرده شـده ، مـورد تبعـیض قـرار گرفتـه و فرهنگ آن ها با مخاطره مواجه گشته است (ورستر و دیگران ، ١٣٨٤: ٥٩).
همان طور که اشاره شد، جریان ارتباطات میان فرهنگی، جریانی است کـه امکـان تعـدیل شخصیت ها و هویت ها را فراهم میکند و این موضوع بـه خـوبی در ایـن فـیلم نشـان داده شده است .
این موضوع نیـز از دو جنبـه در فیلم نمود یافته است ، اول کنجکاوی نسبت به فرهنگ های دیگر که ایـن امـر بـه ویـژه در ارتباط با دالاییلاما خود را نشان مـیدهـد؛ و دوم ، حـس احترامـی کـه نسـبت بـه فرهنـگ دیگری شکل میگیـرد.
Journal of International and Intercultural Communication, 8 (4): 290-310.