چکیده:
یکی از مسائل سازمانهای امروزی عدم تعلق خاطر کارکنان به کار است. تعلق خاطر کاری یک عامل مهم رفتاری است که تاکنون در سازمانهای نظامی ایران به تبیین آن پرداخته نشده است. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر تناسب فرد-سازمان بر تعلق خاطر کاری با نقش میانجی اعتماد سازمانی است. تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری را کارکنان ستادی یک سازمان نظامی تشکیل دادند، که با تعیین حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران، 176 نفر، از طریق روش نمونهگیری تصادفی طبقهای انتخاب شدند و مورد پیمایش قرار گرفتند. به منظور جمعآوری دادهها از پرسشنامه استاندارد تناسب فرد-سازمان، اعتماد سازمانی و تعلق خاطر کاری استفاده گردید، که پایایی آنها، از طریق آلفای کرونباخ، و روایی آنها، از طریق روایی محتوایی و روایی سازه بررسی شد. تجزیه و تحلیل دادهها از طریق آزمون t مستقل، تحلیل واریانس یک عامله، و مدلیابی معادلات ساختاری با کمک نرم افزار Smart-PLS و SPSS انجام شد. نتایج نشان داد، تناسب فرد-سازمان بر اعتماد سازمانی و تعلق خاطر کاری، به ترتیب با ضرایب مسیر 778/0 و 366/0 تأثیر مثبت و معنادار دارد. همچنین، اعتماد سازمانی در رابطه بین تناسب فرد-سازمان و تعلق خاطر کاری، نقش میانجی ایفا میکند.
One of the issues of today's organizations is the lack of engagement of employees in work. The present study was aimed to investigate the effect of perceived person–organization fit on work engagement with mediating role of organizational trust. This study is a practical research from purpose view and is a descriptive-correlation one from research methodology perspective. The statistical population of this study includes the employees of a military organization. The sample size has been calculated through Cochran formula and a sample of 176 employees has been selected through random classification method. In order to collect the research data three standard questionnaire have been used: The person–organization fit, organizational trust and work engagement, that reliability has been checked through Cronbach's alpha and validity has been checked through the Content Validity and Structural validity. Data were analyzed through independent-sample T test, one-way ANOVA and structural equation modeling with Smart-PLS and SPSS software. The results of this study revealed that person–organization fit influences organizational trust and work engagement significantly (with path coefficients of 0.778 and 0.366). Also person–organization fit effects on work engagement with mediating role of organizational trust.
خلاصه ماشینی:
هدف اين پژوهش ، تعيين تأثير تناسب فرد-سازمان بر تعلق خاطر کاري با نقش ميانجي اعتماد سازماني است .
در اين پژوهش بر اساس مرور ادبيات و پيشينۀ پژوهش ، اعتماد سازماني به عنوان متغير ميانجي در رابطۀ بين تناسب فرد-سازمان و تعلق خاطر کاري کارکنان بررسي ميشود.
توسعه فرضيه ها و مدل مفهومي پژوهش گرچه تاکنون مطالعه اي که به طور مستقيم رابطۀ تناسب فرد-سازمان بر تعلق خاطر کاري با نقش ميانجي اعتماد سازماني را بررسي کرده باشد، انجام نگرفته است ، اما برخي نظرها و پژوهش هاي مرتبط ، از وجود اين رابطه ها پشتيباني ميکنند.
1 Astakhova با در نظر گرفتن الگوي مفهومي و توضيحاتي که پيشتر مطرح گرديد، فرضيه چهارم پژوهش به صورت زير تعريف ميشود: فرضيه چهارم : اعتماد سازماني در تأثير تناسب فرد-سازمان بر تعلق خاطر کاري نقش ميانجي دارد.
روش پژوهش اين پژوهش از لحاظ هدف کاربردي و از نظر روش ، توصيفي از نوع همبستگي است ، که به بررسي رابطۀ بين تناسب فرد-سازمان ، اعتماد سازماني و تعلق خاطر کاري کارکنان پرداخته است .
جدول ١: نتايج بررسي پايايي پرسشنامه ها متغير ضريب آلفاي کرونباخ تناسب فرد-سازمان 0/705 اعتماد سازماني 0/759 تعلق خاطر کاري 0/754 آزمون فرضيه هاي پژوهش از طريق مدل سازي معادلات ساختاري به کمک نرم افزارهاي Smart-PLS و SPSS انجام شد.
Improving interactional organizational research: A model of person-organization fit.
Person- organization fit and turnover intention: The mediating role of employee engagement.