چکیده:
مقاله حاضر با هدف بررسی نقش سیاست بطور خاص سیاست جنایی مشارکتی در پیشگیری از جرایم سایبری به نگارش درآمدهاست. در این مقاله نگارندگان به دنبال پاسخ گویی بهه این سؤالات هستند: سیاست جنایی مشارکتی در خصوص جرایم سایبری دارای چه رویکردی باید باشد؟ سیاست جنایی مشارکتی جمهوری اسلامی ایران در حوزه سالم سازی فضای سایبر از محتوای مجرمانه تا چه میزان از ظرفیتهای ممکن برای رسیدن به هدف مذکور استفاده نموده است؟ این مقال، با استفاده از نظریههای مختلف، روش کتابخانهای برای گردآوری دادهها و روش تحلیلی و اسنادی سعی در بررسی موشکافانه این مهم نمودهاست. بر اساس یافتههای این مقاله، تدابیر سیاست جنایی مشارکتی برای سالم سازی فضای سایبر، تدابیر متنوعی اعم از تدابیری با ماهیت فنی نظیر فناوری صدور مجوز و فناوریهای راجع به تایید هویت اشخاص (به ویژه سن و جنسیت آنها) و تدابیر مختلفی با ماهیت غیر فنی نظیر آموزش و ارتقاء سواد دیجیتالی قابل اعمال است. سیاست جنایی مشارکتی کارآمد مستلزم بکارگیری تمامی تدابیر ممکن و وزن دهی مناسب به این تدابیر نسبت به یکدیگر با کمک جامعه مدنی و سازمانهای مردم نهاد است. درنتیجه، سیاست جنایی مشارکتی ایران ظرفیتهای قابل توجهی به ویژه در حوزه اقدامات پیشگیرانه اجتماعی و وضعی از سوی سازمانهای مردم نهاد داراست، لیکن در حقوق ایران بیشتر بر تدابیر وضعی و البته فقط یک نوع از این تدابیر که مربوط به محدود کردن دسترسی (پالایش) است سرمایه گذاری و تاکید شده است ولی در راستای پیش گیری کنشی از جرایم سایبری، هیچ ابزاری به اندازه «آموزش» نمیتواند مؤثر واقع شود.
This paper aimed to investigate the role of participatory criminal policy in the prevention of cybercrime. This paper, using different theories and analytical and documentary methods, has tried to investigate this important issue. participatory criminal policy measures to make cyberspace healthy, various measures such as technical measures such as licensing technology and technologies regarding the authentication of persons (especially their age and gender) and various measures of non-technical nature such as education and promotion of digital literacy can be applied.An effective participatory criminal policy requires the use of all possible measures and proper weighting of these measures towards each other with the help of civil society and NGOs.Therefore, Iran's participatory criminal policy has considerable capacities, especially in the area of social and situational preventive measures by NGOs, but in Iranian law, more on situational measures and, of course, only one of these measures related to restricting access (refining) has been invested and emphasized, but in order to prevent the action of cybercrime, no tool can be as effective as "education". Be.