چکیده:
رجوع به قرآن کریم و لزوم تمسّک به آن همواره مورد توجه عموم مسلمانان بوده است. لزوم تمسک به اهل البیت: نیز برای راهیابی به علوم قرآن، به ویژه در فقه و استخراج تخصّصی احکام و مبانی و اصول اعتقادات، مورد توجه برخی از مسلمانان آگاه میباشد. لیکن التزام به این مهم از دیرباز فراز و نشیبهای بسیار زیاد داشته است. حکام بنیالعبّاس با منزوی نمودن حجج الهی: و دور ساختن مردم از آنها این وظیفه را از یاد بردهاند که آثار مخرّب آن تا مدتی طولانی ادامه داشته است؛ از جمله تحریف واقعیت و معنای مراجعه به این دو یادگار گرانبهای پیامبر در دریافت حقایق مبنائی مبدا و معاد و دگرگونیهایی در مباحث دیگر مانند مبحث الفاظ و حقیقت اختیار و موضوع عالم تشریع. در این مقاله به تعدادی از این مغایرتهای پیامدهای علوم بشری با حقایق کتاب و سنت در جای خود اشاره می شود. کشف این مغایرتها عملا تنها از طریق رجوع خالص و مبرّا از تاویلات علوم بشری به مجموعۀ قرآن و حجج الهی: تحت عنوان «حجیت جمعیه قرآن کریم و عترت» فراهم گشته است. این نوشتار به بازخوانی و یادآوری نکاتی چند در این موضوع از دیدگاه محدثان و فقهاء عظام رضوان الله علیهم میپردازد که مورد اتفاق تمام عقلاء اندیشمند در مباحث قرآنی میباشد.
خلاصه ماشینی:
این نوشتار که بر اساس دو کتاب؛ «رسالة القرآن و الفرقان» و «الکلام فی حجیة القرآن» نوشته شده است، اشاراتی به جنبههایی از قرین بودن کلام الهی با صاحبان و وارثان علوم این کتاب الهی مینماید؛ باشد تا مدخلی فرا راه کسانی باشد که به توفیق الهی با این سلوک علمی به سایر مبانی اعتقادی مکتب اهل البیت: آشنا قسمتهایی از این نوشتار بر اساس آیات و روایات موجود در ابتدای متن «رسالة القرآن و الفرقان» به تبیین آیة الله میرزا مهدی اصفهانی در کتاب رسائل شناخت قرآن (ص 115-124، تحقیق حسین مفید) و نیز رسالۀ الکلام فی حجیة القرآن (ص 26-30) تدارک و تنظیم گردیده است.
از این حیث، قرآن به لسان الهی به حجیت و برهانیت و نور خود (نساء، 174) که باطل در در مورد جهات قرآنیت و فرقانیت کلام الهی بنگرید: رساله القرآن و الفرقان، ص 116 - 124 که ضمن کتاب رسائل شناخت قرآن نوشتۀ آیة الله میرزا مهدی اصفهانی آمده است.
فرقانیت قرآن از زبان و لسان متحدّی به کلام الله یعنی رسول اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم)و اوصیاء معصوم او7 دارای توصیفاتی است که به گوشهای از این توصیفات از جنبه فرقانیت کلام الهی به بیان روایات اشاره میگردد.
7. حجیت جمعیۀ قرآن با صاحبان علوم الهی در روایات معصومین: در روایات معصومین:، از زبان متحدّی به کلام الله یعنی رسول اکرم و اوصیاء معصوم او علیه و علیهم سلام الله نیز توصیفاتی وجود دارد.