چکیده:
این مقاله، تاریخچه ای فرهنگی از ریسندگی دستی در ایالات متحده ارائه می دهد و برخی از
عملکردهای صنایع دستی را که منجر به افزایش نشاط آن در جامعه امروز شده است، بررسی می کند.
ریسندگی دستی، پیش تر ارتباطی نمادین و دینی با مفاهیمی همچون استقلال، تقوا، زنان خانه دار و
دلتنگی برای گذشته ای ایده آل داشته است. اما در دوران معاصر، اغلب در یک زمینه کمتر نمادین
برای هنرمندان رشته الیاف رشد می کند و صنعتی دیرپا به نظر می رسد که به ریسنده ها اجازه می دهد
تا به طور انتقادی با تاریخ کار خانگی زنان برخورد کنند
خلاصه ماشینی:
در اين پژوهش ، به احياي صنايع دستي از ميـان فعاليت هاي محلي در ايالات متحده ، بجاي مداخله نهادي، به عنوان يـک مطالعـه مـوردي، پرداخته خواهد شد و اينکه چگونه گردانندگان ريسندگي معاصر، اهميـت ايـن صـنايع را به نوعي احيا کرده اند که به ماندگاري آن کمک کرده است .
انگيزه شروع ايـن پـژوهش ، بـا جسـتجو در موضوعاتي که حين گفتگو با کارگران نخ ريسي و غير آن مطرح ميشد، افزايش يافت و از سال ٢٠١٤ به بعد، نگارنده ديـدگاه خـود را از يـک شـرکت کننـده صـرف بـه يـک مشارکت کننده ناظر تغيير داد زيرا به نظر ميرسيد که به دور از «آثار از کـار افتـاده » کـه ممکن است پژوهشگران فرهنگ مادي آنهـا را در نظـر نگيرنـد (ويليـامز، ٢٠١٧: ١٣٣)، بسياري از هنرمندان معاصر اين حوزه ، تجهيزات ريسندگي دستي و تکنيـک هـاي آن را ابزارهاي مفيدي ميدانند که هنوز هم نقشي حياتي در تجربه هاي هنريشان دارند.
امـا چـرخ دوک در بسـياري از منـاطق بـه عنوان تجهيزات لازم براي نخ ريسي حفـظ شـد (اولـريش ، ٢٠٠١: ٨٩ ـ ٨٨) چـرخ پـره دار، شامل يک قطعه چوب يا فلز U شکل با هدايت کننده هاي نخ (به طور معمول قـلاب ) اسـت که روي ميله فلزي پايدار نصب شده است (تصوير ٣).
gov/honors/heritage//https: [دسترسي به تاريخ ١٦ سپتامبر ٢٠١٩]) نشان مي دهد که برخي از صنايع دستي نساجي سنتي: لحاف ، بافت ، و برخي از انـواع سـوزن دوزي که ميتواند با گروه هاي قومي خاصي همراه باشد ـ در حالي که بافندگي، قلاب بافي و نخ ريسي چنين نيست .