چکیده:
پژوهش حاضر با هدف کلی مقایسه رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان کم توان ذهنی و عادی شهرستان ساری در دوران همه گیری اپیدمی کوید-۱۹، انجام شد. روش تحقیق، کاربردی، توصیفی از نوع پس رویدادی یا علی-مقایسه ه ای بود. جامعه آماری عبارت بود از کلیه معلمان دانش آموزان کم توان ذهنی شهر ساری در سال تحصیلی ۱۴۰۰–۱۳۹۹ و آن دسته از معلمانی که با گروه معلمان دانش آموزان کم توان ذهنی از نظر جنسیت، سن، سطح تحصیلات و سابقه کاری، همتاسازی شده بود. به این ترتیب، تعداد ۵۰ نفر از معلمان دانش آموزان کم توان ذهنی و تعداد ۵۰ نفر از معلمان عادی و در مجموع، تعداد یکصد نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. اعضاء نمونه آماری به شیوه نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه رضایت شغلی گریکسون (۱۹۸۷) با ۳۰ گویه بود. آزمون پارامتری t مستقل در سطح اطمینان ۹۵ درصد (۰/۰۵=a) نشان داد میزان رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان عادی بیشتر از رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان کم توان ذهنی در دوران همه گیری اپیدمی کوید-۱۹ است.
خلاصه ماشینی:
آزمون پارامتری t مستقل در سطح اطمینان ٩٥ درصد (٠٠٥=) نشان داد میزان رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان عادی بیشتر از رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان کم توان ذهنی در دوران همه گیری اپیدمی کوید-١٩ است .
هم چنین در خصوص معلمان استثنایی با توجه به نوع شغل آن ها، وجود رضایت شغلی و شادمانی در این افراد موجب میشود تا دانش آموزان استثنایی با گرفتن آموزش های مناسب تر وابستگی کمتری نسبت به خانواده و جامعه داشته و حتی به عنوان فردی موثر در جامعه نیز مطرح گردند.
از طرفی، دانش آموزان کم توان ذهنی نسبت به همسالان دارای رشد طبیعی خود، مشکلات رفتاری بیشتر، تعاملات منفی والد- کودک افزون تر و مشکلات تنظیم هیجانی و رفتاری بالاتری را تجربه میکنند، همه این عوامل آنان را مستعد مشکلات سازگاری در مدرسه و نیز شکل گیری ارتباط نامناسب با معلمان و مربیان و به دنبال آن کاهش فرصت برای برقراری ارتباط و یادگیری و نیز کسب دیدگاه منفی نسبت به معلم و مدرسه میکند که ممکن است به ویژه در معلمان شاغل در این نوع مدارس ، نارضایتی هایی را به وجود آورد (غباری بناب و نقدی، ١٣٩٦).
فرضیه : میزان رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان کم توان ذهنی و عادی در دوران همه گیری اپیدمی کوید-١٩ متفاوت است .
بحث و نتیجه گیری یافته های حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که میزان رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان عادی بیشتر از رضایت شغلی معلمان با دانش آموزان کم توان ذهنی در دوران همه گیری اپیدمی کوید-١٩ است .