چکیده:
تکنیکهای زبانی که در مقالات شمس مورد توجّه قرار گرفته است، بهنحو شایستهای در بیان مفاهیم عارفانه به مخاطب کمک مینماید. مقالات بهعنوان تنها اثر باقی مانده از شمس اهمّیت ویژهای در تاریخ ادبیات دارد؛ امّا کمتر مورد توجّه قرار گرفته است. مهمترین علّت این امر را شاید بتوان در ژانر گفتمانی خاص این کتاب دانست. آنچه در مقالات در نگاه نخست جلب توجّه میکند، سبک خاص نوشتاری آن است که بهصورت یادداشتهای گفتاری نوشته شدهاند، گویی یادداشتهای شخصیای است که هیچگاه حالت گفتاری خود را از دست نداده و در واقع به نوشته تبدیل نشده است. شفاهی بودن گفتمان مقالات در جایجای این کتاب به وضوح قابل مشاهده است و همین امر سبب ویژگیهای زبانی خاصّی در این کتاب شده است. زبان بهکار رفته در مقالات شمس، زبانی خاص و تا حدی متفاوت از زبان متون دورۀ پیش از خود و البته دورههای بعدی است. مقالات شمس برای خود سبک و سیاقی ویژه دارد از جمله استفاده از نامآوا که میتوان با تحلیل و بررسی، ویژگیهای زبانی آن را بهتر نشان داد. نامآواها (onomatopoein)یکی از خصوصیات زبان گفتار است که میتواند بهسهولت موقعیتهای طبیعی را بهشکلی واقعی در زبان بازنمایی کند. پژوهش حاضر که بهشیوۀ توصیفی- تحلیلی و روش کتابخانهای با هدف معرفی نوعی از نوشتار در مقالات شمس نگاشته شده است، نشان میدهد که شمس از ویژگیهای آوایی زبان در این اثر در جهت تبیین اغراض محاورهای گوینده بهخوبی استفاده کرده است.
The linguistic techniques outlined in Shams's essays adequately assist the audience in expressing mystical concepts. Articles as the only work left by Shams are of particular importance in the history of literature, but have received less attention. The most important reason for this may be in the particular discourse genre of this book, what is at first glance noticed in the articles is the particular style of writing written as spoken notes, as if it were personal notes that never lost their spoken state. And it's not actually written. The oral discourse of the articles is clearly visible elsewhere in the book, and this has given rise to certain linguistic features in the book. The language used in Shams's essays is a specific language and somewhat different from the language of the earlier texts and of course the later periods. Shams's articles have their own style and style, including the use of names that can be better analyzed by analyzing their linguistic features. Onomatopoein is one of the features of spoken language that can easily represent natural situations in real language. The present study, which is a descriptive-analytic and library method designed to introduce some of the text into Shams's articles, shows that Shams has used the phonetic features of language in this work to explain the speaker's interpersonal expressions.