چکیده:
مطالعه حاضر به بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر شاخصهای سرمی محور GH/IGF-1 و عملکرد مردان جوان فعال میپردازد.در این مطالعه نیمه تجربی، 20 مرد جوان (18-25 ساله) انتخاب و پس از همگنسازی بر اساس درصد چربی و میزان آمادگی هوازی بهصورت تصادفی در دو گروه تمرین تداومی (10= n) و HIIT (10= n) جایگزین شدند. سپس، هشت هفته (هر هفته 4-3 جلسه) تمرین HIIT یا تداومی را اجرا نمودند. مطالعه حاضر نشان داد که پس از یک جلسه تمرین تداومی یا HIIT میزان IGF-1 تام بهطور معنیداری در هر دو گروه کاهش یافته است (001/0=P)، درحالیکه غلظت سرمی GH بهطور معنیداری در هر دو گروه افزایش یافته است. بهعلاوه، پس از هشت هفته تمرین HIIT یا تداومی تغییر معنیداری در غلظت IGF-1 تام مشاهده نشد (78/0=P) اما غلظت GH در هر دو گروه افزایش یافت. همچنین، غلظت IGF-1 آزاد پس از یک جلسه و هشت هفته تمرین تداومی یا HIIT بهصورت معنیداری افزایش یافت. در خصوص IGFBP3 مشاهده گردید که مقادیر آن در هیچیک از دو گروه تغییرات معنیداری نداشته است. ALS هم بهعنوان یکی از فاکتورهای مهم در تشکیل کمپلکس سهگانه در آزمون مرحله سوم در هر دو گروه کاهش معنیداری داشته است. این مطالعه نشان میدهد که استفاده از هر دو شیوه تمرینی تداومی و تناوبی میتواند سازگاریهای مثبتی در راستای بهبود استقامت قلبی-عروقی و تندرستی فرد ایجاد کند که به نظر میرسد با در نظر گرفتن مواردی مثل افزایش IGF-1 آزاد و VO2max، تمرینHIIT روش مناسبتری باشد.
Aim: The present study examined the effect of eight weeks of continuous and interval training on serum GH / IGF-1-axial hormones and performance of active young men.Methodology: In this quasi-experimental study, 20 young men (18-25 years old) were selected and after homogenization based on fat percentage and aerobic fitness randomly were allocated in two equal groups: HIIT group (N=10) and continuous group (N=10), Then, they performed HIIT or continuous training for eight weeks (3-4 sessions per week).Findings: The findings of the present study showed that after one session of continuous training or HIIT, IGF-1levels significantly decreased in both groups (P = 0.001), while serum GH concentration increased significantly in both groups. In addition, after eight weeks of HIIT or continuous training, no significant change in total IGF-1concentration was observed (P = 0.78), but GH concentration increased in both groups. Also, the concentration of free IGF-1 increased significantly after one session and eight weeks of continuous training or HIIT. Regarding IGFBP3, it was observed that its values did not change significantly in either group. ALS, as one of the important factors in the formation of the triple complex in the third stage test, had a significant decrease in both groups. Conclusion: The results of this study show that the use of both continuous and intermittent training methods can create positive adaptations to improve cardiovascular endurance and health, which seems due to in some cases such as increased free IGF-1 and VO2max, HIIT training method be more appropriate.
خلاصه ماشینی:
استادیار، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدة تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران چکیده تحقیق حاضر به بررسی تأثیر ٨ هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر شاخص های سرمی محور ١-GH/IGF و عملکرد مردان جوان فعال می پردازد.
بررسیها نشان داد که پس از یک جلسه تمرین تداومی یا HIIT مقدار ١-IGF تام به طور معناداری در هر دو گروه کاهش یافته (٠٠٠٠١=P، ، ٢١٦٣=F٢٣٦)، درحالی که غلظت سرمی GH به طور معناداری در هر دو گروه افزایش یافته است (٠٠٤=P).
بررسی دقیق تر نشان می دهد پس از یک جلسه تمرین تداومی یا HIIT میزان ١-IGF تام به طور معناداری در هر دو گروه کاهش یافته است (٠٠٤=P).
بررسی دقیق تر نشان می دهد پس از یک جلسه تمرین تداومی یا HIIT میزان ١-IGF آزاد به طور معناداری در هر دو گروه افزایش یافته است (٠٠٠٠١=P).
بحث یافته های پژوهش حاضر نشان داد که پس از یک جلسه تمرین تداومی یا HIIT میزان ١-IGF تام به طور معناداری در هر دو گروه کاهش یافته ، درحالی که غلظت سرمی هورمون رشد به طور معناداری در هر دو گروه افزایش یافته است .
به نظر میرسد کاهش ALS و عدم افزایش ٣-IGFBP به افزایش ١-IGF در دسترس گیرندههای سلولی منجر میشود که میتواند بر عملکرد هوازی و بیهوازی مردان جوان و حتی ترکیب بدنی آنان مؤثر باشد، کما اینکه در پژوهش حاضر، حداکثر اکسیژن مصرفی پس از ٨ هفته تمرین افزایش معناداری را در هر دو گروه نشان داده است که در تمرینات HIIT مقدار این افزایش بیشتر از تمرینات تداومی بود.