چکیده:
ناهم راستایی های اندام تحتانی از آنجا که ممکن است باعث اعمال فشار غیرطبیعی بر رباط
ACL شوند، احتمال خطر آسیب این رباط را افزایش می دهند. هدف از انجام این پژوهش، مقایسۀ ناهم راستایی های پوسچرال ایستای اندام تحتانی ورزشکاران با سابقۀ آسیب رباط متقاطع قدامی زانو با گروه کنترل و بررسی ارتباط پیش بین آنها با آسیب ACL در ورزشکاران است. ١٨ ورزشکار (٥ فوتبالیست، ٥ بسکتبالیست، ٥ کشتی گیر، ٣ تکواندوکار) با سابقۀ آسیب ACL (میانگین ± انحراف استاندارد: سن ٤/٥±٢٤/٧ سال، قد ٨/٢±١٧٧/٦ سانتی متر و وزن ٨/٥±٧٢/٩ کیلوگرم)، با ١٨ ورزشکار بدون سابقۀ آسیب ACL (میانگین ±
انحراف استاندارد: سن ٤/١±٢٤/٤ سال، قد٧/٧±١٧٩/٤ سانتی متر و وزن ٥/٧±٧٢/١ کیلوگرم) از نظر سن، عضو و رشتۀ ورزشی همگن شدند. اطلاعات فردی، پزشکی و سوابق ورزشی آزمودنیها از طریق پرسشنامه، مصاحبه و مراجعه به پروندٔه پزشکی - ورزشی (در مورد آسیب دیدهها) جمع آوری شد. زاویۀ زانوی عقب رفته، به وسیله گونیامتر یونیورسال با دقت ٠/١ درجه و افت ناوی با روش برودی در هر دو گروه اندازه گیری شد. از میانگین و انحراف معیار برای توصیف اطلاعات و از آزمون t مستقل و رگرسیون لجستیک در سطح
(٠/٠٥ ≥ p) برای تحلیل آماری استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادهها نشان داد میزان افت ناوی در گروه دارای آسیب ACL بیشتر از ورزشکاران سالم است، در حالی که میان مقادیر زاویه زانوی عقب رفته دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد (٠/٠٥ p≥). نتایج این تحقیق از این فرضیه حمایت می کند که پرونیشن بیش از حد مفصل تحت قاپی اندازه گیری شده از طریق افت استخوان ناوی، عاملی برای بروز آسیب ACL است.
خلاصه ماشینی:
مقایسۀ میزان افت ناوی و زانوی عقب رفته در ورزشکاران با و بدون سابقۀ آسیب رباط متقاطع قدامی (ACL) سوران امینی اقدم ١، دکتر حسن دانشمندی 2 تاریخ دریافت مقاله : ٨٩/٢/٢٩ تاریخ پذیرش مقاله :٨٩/١١/٢٦ چکیده ناهم راستایی های اندام تحتانی از آنجا که ممکن است باعث اعمال فشار غیرطبیعی بر رباط ACL شوند، احتمال خطر آسیب این رباط را افزایش می دهند.
هدف از انجام این پژوهش ، مقایسۀ ناهم راستایی های پوسچرال ایستای اندام تحتانی ورزشکاران با سابقۀ آسیب رباط متقاطع قدامی زانو با گروه کنترل و بررسی ارتباط پیش بین آن ها با آسیب ACL در ورزشکاران است .
تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد میزان افت ناوی در گروه دارای آسیب ACL بیشتر از ورزشکاران سالم است ، در حالی که میان مقادیر زاویه زانوی عقب رفته دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد (٠/٠٥ p≥).
نتایج این تحقیق از این فرضیه حمایت می کند که پرونیشن بیش از حد مفصل تحت قاپی اندازه گیری شده از طریق افت استخوان ناوی ، عاملی برای بروز آسیب ACL است .
این تحقیق با هدف بررسی و مقایسۀ ناهم راستایی های پوسچرال ایستای اندام تحتانی شامل افت ناوی و زانوی عقب رفته (پرونیشن بیش از حد طبیعی ) ورزشکاران با و بدون سابقۀ آسیب ACL و همچنین بررسی ارتباط پیش بین این ناهم راستایی ها با سابقۀ آسیب ACL انجام شده است .
فرض بر این بوده است که ناهم راستایی هایی مانند افزایش زاویۀ زانوی عقب رفته و پرونیشن بیش از حد طبیعی با آسیب ACL ورزشکاران ارتباط پیش بین معنی داری خواهند داشت .