چکیده:
حق تصویربرداری در اماکن عمومی بر مبنای آزادی بیان و رضایت ضمنی صاحبان تصویر قابل پذیرش است. بر این اساس، اشخاص میتوانند آزادانه و بدون کسب مجوز اقدام به تصویربرداری در این اماکن نمایند. با این حال، جواز تصویربرداری منوط به رعایت شرایطی ازجمله حفظ حریم خصوصی اشخاص است؛ چه اینکه اشخاص میتوانند انتظار متعارف و مشروع مبنی بر «ناشناس ماندن» داشته باشند. در واقع، اشخاص حتی اگر بدانند که در معرض دید عموم هستند باز هم انتظار ندارند که در مرکز توجه باشند یا اقدامات آنها ثبت و ضبط شود، بلکه حتی میشود گفت متعارف این است که زمانی که اشخاص در مکان عمومی قرار میگیرند دوست دارند نادیده گرفته شوند. بهعلاوه تصویر میتواند بهعنوان مصداقی از اطلاعات شخصی تلقی شود، علیالقاعده نیز جمعآوری اطلاعات شخصی نیاز به رضایت دارد. برای همین حفظ حریم خصوصی در تصویربرداری لازم و ضروری است. اهمیت این امر تاآنجاست که حتی خبری بودن واقعه نیز نمیتواند مجوز نادیده گرفتن حق حریم خصوصی را فراهم آورد؛ با این تفسیر حریم خصوصی مختص مکانهای اختصاصی نبوده، اشخاص در محیطهای عمومی هم از حریم خصوصی برخوردارند. ملاک اصلی در برخورداری از حریم خصوصی، انتظار منطقی شخص خواهد بود.
The right to taking photos in public places is acceptable on the basis of freedom of expression and the tacit consent of the owners of the image. Accordingly, individuals can take photos freely in these places without obtaining permit. However, taking photos is allowed only if the privacy of individuals is protected. Because people can expect the normal and legitimate expectation of "remaining anonymous". People do not expect to be in the spotlight or have their actions recorded, even if they know they are in the public eye. People like to be ignored when they are in a public place. In addition, the image can be considered as an example of personal information. Basically, the collection of personal information requires consent. Therefore, privacy must be maintained in photography. The importance of this is that even if it is a news incident, it is still not possible to ignore privacy. With this interpretation, privacy is not limited to private places and people in the public environment also have privacy. The main criterion in having privacy will be a reasonable expectation of the person.
خلاصه ماشینی:
ازآنجايي که پيش تر برخي موضوعات ازجمله ارتباط حريم خصوصـي و آزادي بيـان (مقـامي و عطاران ، ١٣٩٨: ٣٣١-٣١١)، ارتباط حقوق مالکيت فکري و تصوير (اسدي، ١٣٩٠: ٤٣ بـه بعـد) و استفادة تجاري از تصوير (ميرشکاري، ١٣٩٨: ٥٤٢-٥٢٣) مـورد توجـه پژوهشـگران قـرار گرفتـه است ، لذا تمرکز نوشتار حاضر بر چگونگي محدوديت حق تصوير در مکان عمومي و ضرورت حفـظ حريم خصوصي اشخاص خواهد بود.
گاهي قانون محدوديت هاي زيادي براي ورود به برخي از اماکن (نظيـر پادگان ها) درنظر ميگيرد، اما اين امر مانع از شناسايي آن به عنوان فضـاي عمـومي نمـيشـود؛ همان گونه که دسترسي به برخي از مناطق طبيعي مانند قلۀ کوه ، مشـکلات و محـدوديت هـاي زيادي دارد و اين مشکلات مانع از عمومي بودن آن نميشـود(٤١ :٢٠١٧ ,Kremer)؛ بـه همـين دليل گفته شده است فضايي که اصولا افراد حق حضور (right to express themselves) دارنـد، مکان عمومي تلقي ميشود (١٥ :op.
بـه همـين جهـت برخـي (٥٢٦ :١٩٩٩ ,Schroeder &Logeais ) معتقدنـد در صورتي تصويربرداري در فضاي عمومي نيازي به کسب اجازه ندارد که بـر شـخص خاصـي تمرکـز نداشته باشد و شخص در حال فعاليت عمومي باشد، چراکه اشخاص پيش بيني ميکنند که ممکن است به طور تصادفي در تصويربرداري ديگران باشند، اما انتظار ندارند که به طـور مخفيانـه موضـوع عکس برداري قرار بگيرند(٣١ :٢٠١٣ ,Cavoukian)؛ لذا حضور اتفاقي شخص در تصوير و بـه عنـوان بخشي از منظره ، مانعي براي تصويربرداري محسوب نميشود (٢ :٢٠٠٥ ,Lauterbach).