چکیده:
هدف از پژوهش حاضر ارائه یک مدل کاربردی برای همرسانی تجربه زیستۀ معلمان در قالب اتوبیوگرافی از طریق شبکههای اجتماعی برای آموزش همکاران بود. این مطالعه به شیوه روایتی انجام شده است. دادههای مورد نیاز از طریق اجرای یک برنامه آموزش ضمن خدمت با استفاده از یادداشتهای میدانی و تعاملات معلمان با یکدیگر گردآوری شده و تحلیل دادهها از طریق تحلیل مضمونی انجام شده است. نتایج نشان داده که همرسانی دانش عملی و شخصی معلمان در قالب اتوبیوگرافی از طریق شبکههای اجتماعی، از سوی همکاران مورد پذیرش واقع شده و برای دستیابی به اهداف «آموزش معلمان از طریق همرسانی اتوبیوگرافی در شبکههای اجتماعی»، چهار راهبرد آموزشی شامل مدیریت تسهیم دانش، شکلگیری گروه مطالعه، آموزش و یادگیری به صورت گروهی و آموزش از طریق دانش حاصل از پژوهش روایتی، پیشنهاد میشود. پژوهش حاضر، اتوبیوگرافی معلمان را در فهم و تفسیر تجربیاتشان و چگونگی سهیم شدن سایر معلمان در آن، مورد توجه قرار داده و نقش شبکههای اجتماعی را در اشتراکگذاری دانش عملی و شخصی معلمان که حاصل به کارگیری نظریههای مربوط به تدریس و یادگیری در فعالیت روزمره کلاس درس است، تبیین نموده است. بر مبنای نتایج، با اضافه شدن روشی کاربردی و خلاقانه برای همرسانی تجربه زیسته معلمان به روند اجرای برنامههای مرسوم ضمن خدمت معلمان، به آنها امکان داده خواهد شد تا فرصتی برای بازاندیشی و تغییر درباره برنامهدرسی و تدریس داشته باشند.
To help with the clausal task of teachers training it was deemed to be useful if the professional experiences of teachers were shared among them through social media and in the form of auto-biographies. Within an in-service training program such auto-biographies were shared and then through collection of field notes and recording of teachers’ interactions the necessary data were gathered. Content analyses of the collected notes and recordings yielded a general collegial acceptance of the shared experiences, and their effectiveness in teaching new knowledge and skills to the participating teachers. Based on these findings four instructional strategies are recommended: knowledge sharing management, study group formation, group teaching and learning, and teaching through narrative research. Results also indicate that addition of such sharing of the life experiences to the regular in-service programs provides participants with an opportunity to reevaluate and improve the curriculum and teaching methods.