چکیده:
هنر- صنعت پویانمایی در ایران با وجود اینکه دارای قدمت تاریخی و بنیان های فرهنگی و اجتماعی مناسبی است، اما
در مقایسه با کشورهای پیشرو، جایگاه درخوری ندارد. فعالیت متولیان دولتی و هنرمندان این حوزه نتوانسته پویانمایی
ایران را در عرصه جهانی فیلمهای پویانمایی و حتی در داخل کشور به موقعیت مهمی برساند. موفقیتهایی هم که
تاکنون بهدست آمده، مقطعی بوده و نتوانسته آنچنان که شایسته است، وارد مرحله تولید انبوه و مستمر شود. عوامل
مختلفی چون وابستگی صرف به اعتبارات دولتی، عدم توسعه مناسب در تولید و عرضه، نبود نگاه ا قتصادی و درآمدزایی
نسبت به آن، مهاجرت نیروهای کارآمد، ناهماهنگی در نظام سیاستگذاری و برنامهریزی و اجرا در این حوزه، کمتوجهی
به نیازهای مخاطبان در ژانرهای مختلف، پایین بودن سطح تخصص و مهارتهای چندبعدی در سطح عمومی صنف،
کمبود شرکتهای بزرگ تولیدی و پخش، ضعفهای زیرساختی و نظایر آن در شکلگیری شرایط موجود پویانمایی در
کشور موثر بودهاند. حال آنکه میتوان با ایجاد انسجام در نظام سیاستگذاری، برنامه ریزی و اجرا و بهینهسازی
زیرساختهای موجود و هدفمند کردن تلاشهایی که در کشور صورت میگیرد در قالب صنایع خلاق، نتایج مطلوبتری
را از این حوزه در جنبههای فرهنگی و اقتصادی بهدست آورد. در این راستا راهکارهای چندی وجود دارد که میتوان
به تقویت مهارتهای مورد نیاز نیروی انسانی در چارچوب صنایع خلاق، ایجاد فرصت برای پخش و عرضه پویانمایی،
ایجاد نهادی حاکمیت ی برای برنامه ریزی، پیشبرد و نظارت بر امور پویانمایی، رعایت حقوق خالقان آثار در قراردادها،
حمایت از ورود تجهیزات و فناوریهای سخت و نرم مربوط به تولید، تخصیص بودجه و اعتبارات کافی ازسوی دولت به
نهادهای موجود به جهت توسعه زیرساخت، تسهیل و هموارسازی مشارکتهای خارجی، اهمیت و ضرورت نشان یا
برندسازی ملی و مانند آنها اشاره کرد.