چکیده:
روابط خارجی یکی از وجوه مهم زندگی ملتها و کشورها به شمار میرود و بررسی چگونگی عملکرد دولت-ها در ارتباطات خارجی، مهم تلقی میشود. بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در قبال تونس و تأثیرات آن بخصوص در دو مقطع دولتهای نهم و دهم به ریاست محمود احمدی نژاد و دولتهای یازدهم و دوازدهم به ریاست حسن روحانی، میتواند به تدوین و تعیین راهبردهای آتی در روابط خارجی در دولتهای مختلف کشورمان کمک کند و شرایط را برای رفع مشکلات و نقایص احتمالی فراهم آورد. پس از بیداری اسلامی دولتهایی در کشورهایی مانند تونس روی کار آمدند که بر روابط با ایران تأثیرگذار بودند. در این مقاله سعی شده است تا با نگاهی سازهانگارانه به روابط ایران و تونس، سیاست خارجی کشورمان در دولتهای مورد اشاره مورد نقد و بررسی قرار گیرد و به این سئوال پاسخ داده شود که روابط ایران و تونس بین سالهای 2005 تا 2021 چگونه بوده؟ در پاسخ به این پرسش و در مقام صورتبندی فرضیه باید گفت؛ در دولت موسوم به عدالت محور احمدی نژاد، درگیر بودن در برخی تنشهای داخلی و فقدان رویهای ثابت در سیاست خارجی و در دولت موسوم به اعتدالگرا روحانی، تمایل بیش از حد به روابط با غرب و درگیر بودن با برجام، توسعه روابط را با کشورهایی مانند تونس کُند کرد و زمینههای تاریخی، اشتراکات فرهنگی و سیاسی به همراه فرصت شکل گرفته از بیداری اسلامی نیز نتوانست به این روابط کمک چندانی بکند.
Foreign relations are one of the most important aspects of the lives of nations and countries, and it is important to examine how governments operate in foreign relations. Examining the foreign policy of the Islamic Republic of Iran towards Tunisia and its effects, especially in the two periods of the ninth and tenth governments headed by Mahmoud Ahmadinejad and the eleventh and twelfth governments headed by Hassan Rouhani, can formulate and determine future strategies in foreign relations in different governments. Help our country and provide the conditions for solving possible problems and defects. After the Islamic Awakening, governments came to power in countries such as Tunisia that affected relations with Iran. In this article, an attempt has been made to take a constructive look at Iran-Tunisia relations, to review our country's foreign policy in the mentioned governments, and to answer the question of how Iran-Tunisia relations between 2005 and 2021 been? In answer to this question and in the position of formulating the hypothesis, it should be said; Ahmadinejad's so-called justice-oriented government was embroiled in some internal tensions and a lack of consistency in foreign policy, and in the so-called Rouhani's moderate government, an over-indulgence in relations with the West and a nuclear deal, the development of relations with It slowed down countries like Tunisia. Historical contexts, cultural and political commonalities, along with the opportunity created by the Islamic Awakening, could not help these relations much.
خلاصه ماشینی:
در این مقاله سعی شده است تا با نگـاهی سـازه انگارانه بـه روابـط ایـران و تونس ، سیاست خارجی کشورمان در دولت های مورد اشاره مورد نقـد و بررسـی قـرار گیـرد و بـه ایـن سئوال پاسخ داده شود که روابط ایران و تونس بین سال های ٢٠٠٥ تا ٢٠٢١ چگونـه بـوده ؟ در پاسـخ بـه این پرسش و در مقام صورتبندی فرضیه باید گفت ؛ در دولت موسوم بـه عـدالت محـور احمـدی نـژاد، درگیر بودن در برخی تنش های داخلی و فقدان رویه ای ثابت در سیاست خارجی و در دولت موسـوم بـه اعتدال گرا روحانی، تمایل بیش از حد به روابط با غرب و درگیـر بـودن بـا برجـام ، توسـعه روابـط ر بـا کشورهایی مانند تونس کُند کرد و ز ینه های تاریخی، اشـتراکات فرهنگـی و سیاسـی بـه همـراه فرصـت شکل گرفته از بیداری اسلامی نیز نتوانست به این روابط کمک چندانی بکند .
در این مقاله سعی خواهد شد تا با نگاهی سازه انگارانه به روابط ایران و تونس ، سیاست خارجی کشورمان در دولت های احمدی نژاد و روحانی مورد نقد و بررسی قرار گیرد و به این سؤال پاسخ داده شود که روابط ایران و تونس بین سال های ٢٠٠٥ تا ٢٠٢١ چگونه بوده ؟ در پاسخ به این پرسش و در مقام صورت بندی فرضیه باید گفت ؛ در دولت موسوم به عدالت محور احمدی نژاد، درگیر بودن در برخی تنش های داخلی و فقدان رویه ای ثابت در سیاست خارجی؛ و در دولت موسوم به اعتدال گرا روحانی، تمایل بیش از حد به روابط با غرب و درگیر بودن با برجام ، توسعه روابط را با کشورهایی مانند تونس کُند کرد و زمینه های تاریخی، اشتراکات فرهنگی و سیاسی به همراه فرصت شکل گرفته از بیداری اسلامی نیز نتوانست به این روابط کمک چندانی بکند.