چکیده:
آزادی مشروط، آزادی است که قبل از تمام شدن دوره محکومیت به برخی از محکومان داده می شود تا در صورت رعایت شروط دادگاه، مابقی مجازات خود را در زندان نباشند. تخفیف هایی از این دست در قانون به صورت نظام نیمه آزادی و عفو قانونی پیش بینی شده است. مدت آزادی مشروط شامل بقیه مدت مجازات می شود اما دادگاه می تواند آن را تغییر دهد. به طور کلی آزادی مشروط نمی تواند از یک سال کمتر و از پنج سال بیشتر باشد به جز در مواردی که مدت باقی مانده از حبس، کمتر از یک سال باشد که در این صورت مدت آزادی مشروط معادل بقیه مدت حبس است. مجرمی که با آزادی مشروط به جامعه بازگردانده شده تحت مراقبت و پایش قرار دارد و در عین حال که تحت نظر مقامات انتظامی است، تحت حمایتهای درمانی نیز قرار دارد. با توجه به اهمیت این موضوع در این مقاله قصد داریم به صورت دقیق تر به بررسی و تاریخچه، اهداف و آثار آزادی مشروط در حقوق ایران بپردازیم. روش تحقیق از نوع تحلیلی-توصیفی بوده و ابزار گردآوری داده ها فیش برداری و استفاده از کتب و مقالات مرتبط است.
خلاصه ماشینی:
اما قانون جدید تغییراتی را در این خصوص ایجاد کرده است ماده 58 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392« اعطای آزادی مشروط را با پیشنهاد دادستان یا قاضی اجرای احکام با تصمیم دادگاه دانسته است» پس از درخواست زندانی و ملاحظه آن توسط رئیس زندان، نامبرده دستور بررسی موضوع را به اجرای احکام می دهد اجرای احکام شرایط لازم جهت برخورداری از این امتیاز را بررسی و در صورت حصول تمامی شرایط ( سابقه، حسن رفتار و پیش بینی عدم تکرار ) پرونده را به شورای طبقه بندی زندان ارائه می نماید.
البته دادگاه، باید برای این عمل خود دلیل قانع کننده ای در حکمش لحاظ نماید هر چند قانون در این زمینه با سکوت خود تکلیفی را مشخص ننموده است ( نوربها، 1387، ص436، جلد دوم) بند سوم: شرایط دوران آزادی مشروط پس از بررسی و قبول آزادی مشروط توسط دادگاه، شعبه می تواند با توجه به اوضاع و احوال متهم و خصوصیات روانی و شخصیتی و مسائلی که موجب ارتکاب جرم گردیده، او را ملزم به اجرای دستوراتی نماید که اجرای این دستورات به نوعی کنترل و بازسازی او محسوب شده که به عنوان قرار تعویق صدور حکم نام گرفته و در حکم قید می گردد.