چکیده:
هدف پژوهش حاضر، رهیافتی پدیدارشناسانه از ادراک معلمان از تابآوری کودکان شهر تهران بود. بدینمنظور، این پژوهش بر مبنای رویکرد تفسیرگرایانه و روش پدیدارشناسی انجام شد. جامعۀ آماری پژوهش شامل معلمان منطقة ۱۳ شهر تهران در سال 1399 بودند که از بین آنها 20 نفر به روش هدفمند از نوع ملاکی، برای نمونه انتخاب شدند. در تحلیل مصاحبه، اقداماتی مانند مرور یادداشتهای تدوینشده بلافاصله بعد از انجام هر مصاحبه برای تعدیل و تکمیل مطالب یادداشتشده و همچنین تحلیل با استفاده از راهبرد هفتمرحلهای کلایزی انجام گرفت. در این پژوهش، 8 مضمون با عنوانهای کنترل هیجانات، مهارت آموختنی، خانواده، سرشت کودک، عامل محیطی، خلل در بلوغ فکری، آموزش مهارت ارتباطی و بازی، و ۴۴ زیرمضمون طی مصاحبهها استخراج شدند. این پژوهش تصورات و ادراکات معلمان از مفهوم تابآوری در کودکان، عوامل و مؤلفههای اصلی ایجاد تابآوری در کودکان، دلایل شکلنگرفتن تابآوری در کودکان، آثار و پیامدهای شکلنگرفتن تابآوری کودکان و در پایان روشهای مناسب برای تقویت تابآوری در میان کودکان را بررسی کرد. با توجه به یافتههای پژوهش، عوامل فردی و خانوادگی در مسئلة عدم تابآوری بسیار مهم و چشمگیر است. همچنین آموزش فلسفه به کودکان و بهبود روابط میانفردی، از جمله راهکارهای کمککننده به کودکانی است که تابآوری ندارند. از اینرو مدارس و معلمان میتوانند در این امر پیشقدم شوند و گامهای بسیار مهمی برای کمک به این دسته از کودکان بردارند.
The purpose of this research was to apply a phenomenological approach to teachers’ perceptions of the performance of Tehran's children. This interpretive and phenomenological method was employed in the field of public-school study for females at the 17 Shahrivar school, located in the District 13 of Tehran in 2020, for the purpose of this study. The teachers’ field of study in Tehran’s District 13, from which 20 persons were randomly selected. Using the Colleizi method, a review of notes is set up to analyze review interviews. In this study, there are nine themes and forty-four subthemes titled emotion regulation, learning skills, family, child’s nature, environmental factor, intellectual maturity disorder, communication skill training, and playing, and 44 sub-themes. The research findings addressed the perceptions and perceptions of teachers regarding the concept of resilience in children, the main factors and components of creating resilience in children, the reasons for the lack of resilience in children, the effects and consequences of the lack of resilience in children, and finally the most effective methods for enhancing resilience in children. In light of the present research, it is suggested that parent training programs should also aim to modify educational strategies and behavior patterns and enhance relationships in the structure of equations and connections. Given that environmental and interpersonal conditions play a significant role in children’s lack of resilience and that this study was conducted on a specific statistical population, it is recommended that future research include children of divorce or children with addicted parents.
خلاصه ماشینی:
این ویژگی در کنار توانایی های درونی شخص و مهارت های اجتماعی او و همچنین در تعامل با محیط تقویت می شود، رشد می کند و به منزلۀ ویژگی مثبتی در فرد شکل می گیرد؛ بنابراین تاب آوری در هر سن و در هر سطحی رخ می دهد و می توان این ویژگی را در افراد ایجاد کرد و به او آموزش داد (رحیمی ، واحدی و ایمان زاده ، ١٣٩٨؛ بختیاری ، اسدی و بیانی ، ١٣٩٩).
می توانیم با انجام کارهای زیر در ارتقای خودباوری کودکانمان نقش داشته باشیم : آموزش روش درمان کمک به کودکان برای تعیین اهداف کنترل شدنی ، قابل دستیابی و واقع گرایانه براساس پذیرش و فراهم کردن زمان کافی برای کودکان به منظور انجام وظایفشان تعهد در این پژوهش ٨ مضمون با عنوان های کنترل هیجانات ، مهارت آموختنی ، خانواده ، سرشت کودک، عامل محیطی ، خلل در بلوغ فکری ، آموزش مهارت ارتباطی و بازی ، و ٤٤ زیرمضمون با عنوان های زیر از دل مصاحبه ها استخراج شدند: تحمل موقعیت سخت ، همدلی ، خوش بینی ، احساس ارزشمندی ، آستانۀ تحمل ، کفایت اجتماعی ، توانایی حل مسئله ، مقابله با استرس ، سال های اولیۀ زندگی ، سبک فرزندپروری ، الگوهای مناسب ، کنترل هیجان والدین ، محیط زندگی ، شناخت ، ایمان و معنویت ، توسعۀ مهارت ارتباطی ، نگرش مثبت ، بازداری پاسخ ، یادگیری احساس ارزشمندی ، کنترل هیجان منفی کودک، اعتمادبه نفس ، خودکم بینی ، نبود خودکارآمدی ، نبود مسئولیت پذیری ، کنترل و مداخلۀ بیش ازحد والدین ، آگاهی اندک خانواده ها، انتظارات بیش ازحد والدین ، محیط پرتنش ، آموزش ندیدن به شیوة خلاقانه ، طلاق ، ناسازگاری ، پرخاشگری ، نبود مسئولیت پذیری ، کاهش انعطاف پذیری ، کاهش رضایتمندی ، افزایش احساسات منفی ، آموزش مهارت ارتباط اجتماعی ، آموزش فلسفه به کودک، آموزش روش درمان براساس پذیرش و تعهد١، آموزش خودباوری در کودک، آموزش مسئولیت پذیری ، آزمون و خطا، قصه و شعر و حل مسئله .