چکیده:
یکی از شبهات معاد جسمانی، شبهه آکل و مأکول است. گاه بدن انسانی را حیوانات وحشی میخورند یا در عصر حاضر اعضای یک بدن به بدنهای متفاوت پیوند زده میشود و عضو بدن دوم میگردد. حال پرسش این است که: اگر جسم انسانی از بین رفته یا عضوی از بدن دیگران شود، چگونه در روز قیامت انسانها با همین بدن جسمانی محشور میشوند؟ آیا ناقص محشور میشوند یا خداوند عضو جدیدی را به این انسان عطا میکند؟ مذاهب اسلامی به این پرسشها چه پاسخی دادهاند؟ آیا معاد جسمانی را منکر شدهاند یا به گونهای دیگر به این پرسش پاسخ دادهاند؟ با بررسی منابع معتبر مذاهب اسلامی به این نتیجه میرسیم که بزرگان اهل حدیث، متکلمان ماتریدیمذهب، زیدیان و اسماعیلیه در آثارشان اشارهای به شبهه «آکل و مأکول» نکردهاند، اما اکثریت متکلمان اشعریمذهب و امامیه معتقدند آنچه وارد بدن آکل میشود، اجزای فرعی و فاضله مأکول است که اثری در حشر او در معاد ندارد و عده قلیلی از علمای امامیه و اشاعره معتقدند جسم ابزاری برای روح است و معذب و متنعم حقیقی در انسان، روح اوست و جسم ابزاری بیش نیست.
One of the doubts about physical resurrection is the eater and eaten doubt (Shobheye Akel wa Makul). Sometimes the human body is eaten by wild animals, or in today's age, the organs of one body are transplanted to different bodies and become the second body organ. Now the question is: if the human body is destroyed or becomes a part of someone else's body, how on the Day of Judgment will people get present with this physical body? Are they incomplete or will this person get a new organ? What answers have Islamic schools given to these questions?Have they denied physical resurrection (Ma'ade Jesmani) or have they answered this question in another way? By examining the reliable sources of Islamic schools of thought, we come to the conclusion that the great Ahl al-Hadith, the theologians of Matoridiyeh, Zeydyyeh, and Esmailiyeh schools did not mention the doubt of eater and eaten (Shobheye Akel wa Makul) in their works, but the majority of Ash'ari and Emamyyeh theologians believe that what enters the body of Akel are secondary and surplus components which is possible that it has no effect on his resurrection in the resurrection day, and a few Emamyyeh and Ash'ari scholars believe that the body is a tool for the soul, and the real tormented and pleased in man is his soul, and the body is nothing more than a tool.
خلاصه ماشینی:
حال پرسش ايـن اسـت کـه : اگـر جسـم انساني از بين رفته يا عضوي از بدن ديگران شود، چگونه در روز قيامـت انسـان ها بـا همين بدن جسماني محشور مي شوند؟ آيا ناقص محشور مي شوند يا خداونـد عضـو جديدي را به اين انسان عطا ميکند؟ مذاهب اسلامي به اين پرسش ها چـه پاسـخي داده اند؟ آيا معاد جسماني را منکر شده اند يا به گونه اي ديگر بـه ايـن پرسـش پاسـخ داده اند؟ با بررسي منابع معتبر مذاهب اسلامي به اين نتيجه ميرسيم که بزرگان اهل حديث ، متکلمان ماتريديمذهب ، زيديان و اسماعيليه در آثارشان اشاره اي به شـبهه «آکل و مأکول » نکرده اند، اما اکثريت متکلمـان اشـعريمـذهب و اماميـه معتقدنـد آنچه وارد بدن آکل مي شود، اجزاي فرعي و فاضله مأکول است که اثري در حشـر او در معاد ندارد و عده قليلي از علماي اماميه و اشاعره معتقدند جسم ابزاري براي روح است و معذب و متنعم حقيقي در انسان ، روح اوست و جسم ابزاري بيش نيست .
ديدگاه جاودانگي طينت پس از مرگ انسان ً اين ديدگاه ، که عمدتا علماي اماميه مطرح کرده اند، به اين معنا است که بـدن انسـان بـا فرارسيدن مرگ ، متلاشي و پراکنده مي شود، ولي طينت کـه مايـه اصـلي و حـامي تمـام خصوصيات فردي هر انساني است ، به عنوان هسته اصلي کالبد جسماني در قبـر بـاقي مي ماند و جزء بدن هيچ انساني نمي شود (مجلسـي، ۱۴۰۴: ۴۱/۱۴).